Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χρυσοχοϊδης με άρθρο του εδώ,  ελπίζει λέγοντας, ότι η κοινωνία δείχνει το δρόμο…. και πως το πολιτικό σύστημα δεν θα μείνει πίσω. Τα όσα με νόημα αναφέρει, έχουν σημασία γιατί δείχνει και το τι πιστεύει ο ίδιος.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο : 

 Συχνά λέω στους συμπολίτες μου ότι η Ελλάδα μπορεί να εκπλήξει τα επόμενα χρόνια. Η χώρα μοιάζει με συμπιεσμένο ελατήριο, που αν απελευθερωθεί απογειώνεται. Αυτή η παρομοίωση μόνο ξένη δεν είναι με τις ιστορικές εμπειρίες του τόπου μας.

 

Οι περισσότεροι αποκρίνονται με εύλογη δυσπιστία. Την ίδια στιγμή που διψούν για καλές ειδήσεις, η ψυχολογία της σκληρής καθημερινότητας τους αφήνει μικρά περιθώρια για αισιόδοξες σκέψεις. Είναι, όμως, οι προσδοκίες των ανθρώπων που καθορίζουν την πορεία των πραγμάτων, που επιβεβαιώνουν ή διαψεύδουν τις μεγάλες πολιτικές αποφάσεις. Το «συμπιεσμένο ελατήριο» θα απογειωθεί όταν σε όλους επιστρέψει η σκέψη ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Αυτή είναι η δύναμη που βγάζει τις κοινωνίες από τις κρίσεις και τις πηγαίνει μπροστά, με όχημα την εμπιστοσύνη, την δικαιοσύνη και τα χειροπιαστά αποτελέσματα που πείθουν για την αξία της πολιτικής και της συλλογικής δράσης.

 

Χρειάζονται ηγεσίες, λένε -σωστά- οι πολίτες, που δεν υπάρχουν, συμπληρώνουν με απογοήτευση. Ηγεσίες που μπορούν να εμπνεύσουν με το δημόσιο ήθος τους, τα αποτελέσματα της εργασία τους, το προσωπικό τους παράδειγμα. Εδώ είναι, όμως,  που η Ελλάδα ήδη εκπλήσσει. Είναι οι νέες, συλλογικές, κοινωνικές ηγεσίες που δημιουργούνται στις γειτονιές, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς. Είναι οι άνθρωποι και οι ομάδες που μέσα στην κρίση παράγουν και προσφέρουν. Είναι οι αυτοδημιούργητοι νέοι επιχειρηματίες που τα καταφέρνουν, φτιάχνουν νέες δουλειές και βρίσκουν νέες αγορές, είναι οι ερευνητικές ομάδες που αριστεύουν, είναι οι γιατροί που κρατάνε όρθιο το εθνικό σύστημα υγείας και στον ελεύθερο χρόνο τους προσφέρουν εθελοντικά υπηρεσίες στους φτωχούς ασθενείς, είναι τα τοπικά κινήματα αλληλεγγύης που βοηθούν τους πιο αδύναμους, είναι οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι και καθηγητές που υπηρετούν τη δημόσια εκπαίδευση, είναι οι αφοσιωμένοι δημόσιοι λειτουργοί που βλέπουν τη δουλειά τους ως εθνικό καθήκον. Όσο και αν «κρύβονται» αυτές οι κοινωνικές ηγεσίες πίσω από το πέπλο της κρίσης, υπάρχουν εκεί έξω, δρουν και αλλάζουν καθημερινά τα πράγματα προς το καλύτερο.

 

Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα τεράστιο απόθεμα παραγωγικού δυναμικού, νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι, ικανοί, με δεξιότητες, διεθνείς εμπειρίες και παραστάσεις που η κρίση τους κρατά είτε σε αδράνεια είτε σε υποαπασχόληση. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα της κρίσης. Η ανεργία και κυρίως η  άνεργη νέα γενιά. Αυτό είναι όμως και το όπλο της ανάκαμψης. Είναι το «ελατήριο» που θα απογειωθεί με εμπιστοσύνη, σταθερότητα, δημοκρατία, κίνητρα, θεσμούς και μεταρρυθμίσεις. Δεν υπάρχει άλλη συζήτηση για το πολιτικό σύστημα τα επόμενα χρόνια παρά μόνο το πώς θα ξαναβάλουμε στον εργασιακό και παραγωγικό χάρτη της χώρας 1εκ ανθρώπους.

 

Είναι η σειρά της πολιτικής να επινοήσει νέες συλλογικές ηγεσίες. Η κοινωνία δείχνει το δρόμο. Το πολιτικό σύστημα δεν θα μείνει πίσω.