
Αρθρο Του Δημήτρη Στάμου Καθώς μετρούμε αντίστροφα για τη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου, η οποία - αν δεν λάβει τριπλό χαρακτήρα- θα προσδιορίσει αναπόφευκτα τις πολιτικές εξελίξεις, τα διλήμματα γίνονται εντονότερα και τη θέση των πολιτικών επιχειρημάτων καταλαμβάνει η στρατηγική της πόλωσης. Τα εξειδικευμένα κομματικά επιτελεία απεργάζονται θέσεις για να φουντώσουν το φανατισμό και να επηρεάσουν περισσότερο το θυμικό του λαού, ερεθίζοντας ιδεολογικές προκαταλήψεις και κοσμοθεωρίες. Η πρόσφατη αντιπαράθεση για τα θρησκευτικά «πιστεύω» του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, καταδεικνύει ότι αντί να βλέπουμε το φεγγάρι, εστιάζουμε στο δάχτυλο. Πολλάκις στο παρελθόν άλλωστε, ανεδείχθη τεχνηέντως και συγκεκαλυμμένα το ζήτημα της πίστης των ηγετών. Σκοτεινές και αντιδραστικές δυνάμεις, που συνδέουν και συγχέουν τους ρόλους της πολιτείας και της εκκλησίας, χρέωναν ηγέτες στη μασονία και στον αθεϊσμό. Συγκυριακά, τους εξυπηρετούσε για να αποπροσανατολίσουν τους δήθεν θρησκευόμενους. Ομοϊδεάτες τους, προφανώς, στις ΗΠΑ θέτουν συνεχώς το ερώτημα αν ο Ομπάμα είναι κρυφομουσουλμάνος… Στην Ελλάδα της κρίσης, με την ίδια τακτική, απροκάλυπτα και αναίσχυντα, κάποιοι πήραν το ρόλο του εξομολογητή και κάλεσαν τον Αλέξη Τσίπρα να ομολογήσει σε ποιο Θεό πιστεύει! Ανάλογα με την απάντηση, θα πάρει το δρόμο της πυράς ή της άφεσης ανομιών. Γιατί, δήθεν, μας εμπαίζει - λέει- όταν ασπάζεται τον Σταυρό κατά την τελετή έναρξης της σχολικής χρονιάς ή όταν δηλώνει σε συνάντηση του με τον προκαθήμενο της Ορθοδοξίας ότι θα μεταβεί στο Αγιον Όρος, τη στιγμή που δεν έχει βαπτίσει τα παιδιά του και δεν έχει τελέσει θρησκευτικό γάμο. Κριτής σε θεολογικό επίπεδο λησμονούν ότι είναι και παραμένει Ένας… Επειδή όμως, επί γης και «οι κρίνοντες, κρίνονται» τα ερωτήματα επιστρέφονται αμείλικτα σε εκείνους που τολμούν να γίνουν εξομολογητές. Σε πολιτικό επίπεδο, τους ηγέτες και τις θέσεις των κομμάτων τους κρίνει ο λαός, ο οποίος βεβαίως δικαιούται να γνωρίζει τις προγραμματικές δεσμεύσεις τους για την Εκκλησία και τις θρησκευτικές μας παραδόσεις, που συνθέτουν τον ελληνορθόδοξο χαρακτήρα της πολιτείας μας, τον οποίο ασπάζεται το 92% των πολιτών. Την πλειοψηφία, ωστόσο, ουδόλως αφορά το αυστηρά προσωπικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών της θρησκευτικής πίστης του καθενός πολίτη. Οι όψιμοι Ιεροεξεταστές είναι άραγε ειλικρινείς όταν δηλώνουν τα θρησκευτικά τους αισθήματα ή με εντυπωσιακές παρουσίες σε τελετές και εκδηλώσεις υποκρίνονται, γνωρίζοντας ότι οι μεγάλοι… σταυροί αποφέρουν και τους σταυρούς της κάλπης; Ουαί υμίν υποκριτές!!! Η υποκρισία όμως, έγκειται και στη στρατηγική των ίδιων κύκλων να πετούν τη μπάλα στη εξέδρα και να μη θέτουν την αδήριτη ανάγκη διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας. Προφανώς δεν τολμούν επειδή αντιλαμβάνονται ότι ο διαχωρισμός σε διοικητικό και οικονομικό επίπεδο θα αποβεί - σύμφωνα με συνετούς ιεράρχες- υπέρ της εκκλησίας και σε πολιτικό επίπεδο, το χριστεπώνυμο πλήρωμα δεν θα έχει κανένα λόγο πλέον να τους συντηρεί. Το αρθρο του Δημήτρη Στάμου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα news mail