Με ένα αρθρο του, ο κ. Λάμπρος Παλάτζας πρωην μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ δηλωνει ανοικτά την υποστήριξη του προς τον κ. Βενιζέλο , κίνηση ασφαλώς που σχολιάζεται θετικά απο διάφορα στελεχη της Χαριλάου Τρικούπη αν κρίνει κανείς οτι το συγκεκριμένο στέλεχος οπως αναφέρουν, ηταν κομματικά προσκείμενο στον Γ. Παπανδρέου και στις τελευταιες εκλογες ηταν υποψήφιος στο νομο Γρεβενών. Το αρθρο του τιτλοφορείται "Τωρα στηρίζουμε ΠΑΣΟΚ και Βενιζέλο" και αναφέρει τα εξης : Τον δρόμο προς τις ευρωεκλογές και τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το ΠΑΣΟΚ τον προσδιόρισε από πέρυσι στο συνέδριο του. Είναι ο δρόμος της ανασύνθεσης και της ανασυγκρότησης του συνόλου της δημοκρατικής παράταξης. Στην πορεία ο Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ επέλεξαν να ανασυγκροτήσουν και αυτοί μια παράταξη στην οποία δεν συμμετείχαν ποτέ, αντιθέτως σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης ήταν συνοδοιπόροι του Αλαβάνου, του Κωνσταντόπουλου του Λαφαζάνη του Τσίπρα κτλ. Ακόμη και σαν ΔΗΜΑΡ δεν στήριξε καμία μεταρρύθμιση την εποχή Παπανδρέου (ούτε καν την μεταρρύθμιση στην Γ/θμία εκπαίδευση), δεν στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου και γενικά μέχρι τις εκλογές του 2012 οι διαφορές με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα λόγια και όχι βέβαια στις πράξεις και στις πρακτικές. Άρα η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετέχει στην ανασυγκρότηση του χώρου γιατί η ηγεσία της δεν άνηκε ποτέ στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης μάλιστα υπήρξε και από τους μεγάλους πολέμιους της. Η παράταξη όμως με πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ μπήκε σε μια διαδικασία ανασύνθεσης όπως όφειλε. Οι 58 υιοθέτησαν τις αποφάσεις του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, τις αποφάσεις της ηγεσίας του και μαζί το ΠΑΣΟΚ, κινήσεις και προσωπικότητες του χώρου επιχειρούν να δώσουν δυναμική στην πορεία της παράταξης προς τις ευρωεκλογές. Στην προσπάθεια αυτή, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με υπερβατικό τρόπο για τα ελληνικά δεδομένα επιχειρεί να δώσει τον απαιτούμενο χώρο και να μην αλλοιώσει τον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει το εγχείρημα. Σε αυτή την ιστορία με τους 58 όλοι μπορούμε να βρούμε λάθη, παραλείψεις, υπερβάσεις, πολλά. Στο ΠΑΣΟΚ μπορούμε να νιώσουμε ότι υποτασσόμαστε, ότι αυτοδιαλυόμαστε ότι μας καπελώνει ο Βούλγαρης, πολλά. Όμως το πραγματικό δίλλημα που οφείλουμε όλοι να θέσουμε στον εαυτό μας είναι εάν θέλουμε να μπούμε στην μάχη. Γιατί εάν δεν θέλουμε μπορούμε να πούμε απλά δεν θέλουμε κα να αφήσουμε αυτούς που θέλουν να την δώσουν. Εάν όμως πραγματικά πιστεύουμε στην αναγκαιότητα ύπαρξης της παράταξης, στην αναγκαιότητα ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ τότε πρέπει να συσπειρωθούμε γύρω από τον πρόεδρο και να δώσουμε την μάχη απέναντι σε όλους και σε όλα για ακόμη φορά. Ναι όποιες διαφωνίες και εάν έχουμε, όποια αρνητικά συναισθήματα, όποιες πικρίες, έχουμε μπροστά μας μια μάχη και πρέπει να την δώσουμε ενωμένοι γύρω από τον Ευάγγελο Βενιζέλο .Όχι δεν είναι μάχη για τον Βενιζέλο, είναι μάχη για το ΠΑΣΟΚ, για την παράταξη, για την χώρα. Όλες αυτές οι δημόσιες διαφοροποιήσεις, για το τι είπε και τι εννοούσε ο Βούλγαρης, ποίος θα μπει επικεφαλής, ποίος δεύτερος και ποιος τρίτος, είναι προφάσεις για την μη συμμέτοχη ή ακόμη χειρότερα στοχεύουν σε μικροπολιτικά ανταλλάγματα. Όλες αυτές οι επινοήσεις από τους 75, τους 11, τους Γραμματείς τους μεταβατικούς και άλλους πολλούς τιμητές της παράταξης για κάλπες, επιτροπείες μοιράσματα ανάμεσα σε φανταστικούς χώρους απλά αποδυναμώνουν την παράταξη και το εγχείρημα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όπως όλοι οι πρόεδροι, έχει την εξουσιοδότηση, την ευθύνη και την υποχρέωση να διαμορφώσει μια πρόταση για ένα ψηφοδέλτιο που θα απευθύνεται στην κοινωνία, στον κόσμο της παράταξης και θα κοιτάει προς το μέλλον. Έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να συνδιαμορφώσει στα πλαίσια της συμπαράταξης με τους 58 και όλους τους άλλους την καλύτερη δυνατή πρόταση. Η μόνη κάλπη που χρειάζεται είναι η λαϊκή νομιμοποίηση της πρότασης και της συμφωνίας του προέδρου. Όλα τα άλλα είναι οργανωτικομπακαλίστικές πρακτικές και νοοτροπίες που δεν χωρούν στο παρόν και στο μέλλον της παράταξης. Αν θέλουμε να μπορούμε να κάνουμε κριτική και να τα χώνουμε στο Βενιζέλο οφείλουμε πρώτα να τον οπλίσουμε με την εμπιστοσύνη μας, να διαθέσουμε τους εαυτούς μας στις μάχες που θα δώσει το ΠΑΣΟΚ και μετά οι επιλογές όλων θα κριθούν από το αποτέλεσμα.

Ορατό χαρακτηρίζει τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, ο οποίος επισημαίνει πως μπορεί ακόμη και τώρα η χώρα να θυσιαστεί ως «Ιφιγένεια» για να σωθεί το κοινό νόμισμα. Σε άρθρο του στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» ο πρώην πρωθυπουργός ασκεί κριτική στην στάση των Βρυξελλών, ωστόσο, τονίζει ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Υποστηρίζει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και αυτό αποτελεί κίνδυνο για έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. «Στη Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία αλλά και σε άλλες χώρες ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού θεωρεί τη συμπαράσταση προς την Ελλάδα υπερβολική. Ζητούν την αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. «Το σενάριο της Ιφιγένειας, η Ελλάδα να θυσιασθεί για να επανέλθει «ούριος άνεμος» στην ευρωζώνη, παραμένει πιθανό. Ιδίως γιατί το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν πρόκειται να περιορισθεί το 2020 στο 124% του ΑΕΠ, όπως είναι ο στόχος» γράφει ο Κώστας Σημίτης. «Η Ενωση έχει χρηματοδοτήσει με διάφορους τρόπους την Ελλάδα ως και τις αρχές του 2013. Το ύψος των πόρων και εγγυήσεων που διατέθηκαν φτάνει τα 340 δισ. περίπου. Είναι μια πρωτόγνωρη σε παγκόσμιο επίπεδο χρηματοδότηση» σημειώνει ο κ. Σημίτης και προσθέτει «Πραγματοποιήθηκε όμως με τρόπο που προκάλεσε την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Τόσο το Ινστιτούτο Bruegel όσο και το ΔΝΤ επισήμαναν ότι τα μέτρα που επιβλήθηκαν από τους δανειστές δεν είχαν μελετηθεί ικανοποιητικά. Πολλοί Έλληνες αλλά και πολλοί Πορτογάλοι, Ιταλοί και Ισπανοί θεωρούν ότι η χώρα τους πρέπει να απαλλαγεί το ταχύτερο από την παρουσία των επιτηρητών της Ένωσης και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει» Παράλληλα αναφέρει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να επιδιώξει την μετεξέλιξη της Ενωσης. «Η ευρωπαϊκή πολιτική της είναι αποκλειστικά ελληνοκεντρική και συνίσταται στην προώθηση άμεσων οικονομικών αιτημάτων. Δεν έχει γι' αυτό απήχηση. Το σχέδιο ανάπτυξης παραμένει ένα νεφέλωμα. Έρευνες, μελέτες, πρότυπα, συγκεκριμένοι σχεδιασμοί εφαρμογής δεν φαίνεται να υπάρχουν. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν» σημειώνει ο Κώστας Σημίτης.

Του Χάρη Τσιοκα Οι ευρωεκλογές βρίσκουν την Ευρώπη και τη χώρα σε κρίση προσανατολισμού, στρατηγικής ! Η δημοκρατία, η συνοχή ,η ανάπτυξη, η εμβάθυνση και μια σειρά από δημοκρατικά ,κοινωνικά ,παραγωγικά, τεχνικά –επιστημονικά εργαλεία έχουν μονομερώς εκχωρηθεί στις δυνάμεις του «αχαλίνωτου» νεοφιλελευθερισμού δηλαδή του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Η αποστολή, ο άλλοτε κοινός τόπος των λαών για δημοκρατική ολοκλήρωση της Ευρώπης, στο όνομα της κρίσης , γίνεται το άλλοθι ακύρωσης της από τους διαχειριστές της! Οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού ,έχοντας τα επικοινωνιακά εργαλεία στα χεριά τους, επιχειρούν να καταδείξουν ότι το όριο αντοχής μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής συμπόρευσης εξαντλείται στη δημοσιονομική πειθαρχία ! Δηλαδή στη διασφάλιση ενός περιβάλλοντος «αχαλίνωτου» χρηματιστηριακού ,τραπεζικού και κερδοσκοπικού ανταγωνισμού που θα καθορίζεται από τον αυτόματο πιλότο της αγοράς! Επιβάλουν μια Ευρώπη άνισων ταχυτήτων! Αυτή είναι η έμπρακτη απάντηση των νεοφιλελευθέρων στην κρίση, με θύματα τους ανθρώπους , την παραγωγική βάση ,τους αδύνατους…τη δημοκρατία! Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα ορίζει ότι την σύγχρονη κοινωνική και πολιτική αντίθεση και σύγκρουση, την διαχέει ένα ερώτημα : Τι υπονοούν με την "Ευρώπη » οι συντηρητικές κυβερνήσεις? Ποια οικονομία θέλουν να επιβάλουν με την επίκληση της «Ευρώπης τους» οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις? Γιατί ασφαλώς και δεν είναι, κοινωνικό και παραγωγικό, πολύ περισσότερο νεανικό αίτημα, μια Ευρώπη με μοναδικό προσανατολισμό τη νομισματική της ένωση, την αγορά των ισχυρών! Το όραμα του Ανδρέα στην Ελλάδα, αλλά και άλλων προοδευτικών ηγετών στην Ευρώπη, για μια Ευρώπη «από τα Ουράλια μέχρι τον ατλαντικό» αφορά μια άλλη Ευρώπη !Αυτή της δημοκρατίας ,της οικολογίας ,της παραγωγικής ανάπτυξης ,της κοινωνίας της αλληλεγγύης και της πρόσβασης όλων, στη τεχνολογία την επιστήμη και τον ανταγωνισμό , με κανόνες. Μια Ευρώπη της ειρήνης , της δικαιοσύνης και της ισοπολιτείας , ικανής να εγγυάται και να διαμορφώνει το διεθνές δίκαιο με συνοχή και πρόοδο για τους λαούς . Είναι σ αντιπαράθεση με την «Ευρώπη», της εξουσίας των πολυεθνικών ,των τραπεζιτών, του αχαλίνωτου κερδοσκοπικού κεφαλαίου και της επικοινωνιακής δημοκρατίας … Είναι προφανές ότι όσοι αυτοπροσδιοριζονται «αριστερά η κέντρο» ,δεν μπορεί να ταυτίζουν τις επιδιώξεις τους με αυτές των νεοφιλελεύθερων, για την Ελλάδα και την Ευρώπη! Ο αγώνας είναι διπλός και εμπεριέχει την αναμέτρηση διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών που διεκδικούν το «πηδάλιο και τη ρότα…» Η κοινωνική και πολιτική διαφωνία στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης ,διεκδικεί μια άλλη πολιτική, με εσωτερικές και εξωτερικές συμμαχίες ίδιου σκοπού! Δηλαδή ΑΛΛΑΓΗ κατεύθυνσης , σχεδιου ,συνεργασιων! Αυτή είναι η προοδευτική Ευρώπη, που διεκδικείται όσο ποτέ άλλοτε από τους λαούς και τις παραγωγικές δυνάμεις , ως απάντηση στο γερμανικό ιδιοτελή μονόδρομο της Μερκελ !Απάντηση στη ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ επιδίωξη –που της προσάπτει ακόμα και η γερμανική νεολαία του SPD- ως «δεξιό στραγγαλισμό» ! Το «κοινωνικό συμβόλαιο» πάνω στο όποιο κτίστηκε η εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι προφανές ότι έγινε στόχος των συντηρητικών νεοφιλελευθέρων συσχετισμών της Ευρώπης ! Οι «πολιτικές συνοχής» είναι μακρινή για τις Βρυξέλες ανάμνηση ,και η πρόσβαση στα δημόσια αγαθά… οικονομικό μέγεθος…των ισχυρών! Επειδή οι «διαπραγματεύσεις» των νεοφιλελευθέρων για την έξοδο, εμπεριέχει ανακατανομές οικονομικής και πολίτικης εξουσίας υπέρ των ισχυρών , μονόπλευρα ,με δημοκρατικό έλλειμμα…για τους λαούς , είναι προφανές ότι η έχουν τεθεί τα διλλήματα «επιλογών» του κάθε πολίτη στις ευρωεκλογές! Η ελπίδα ταυτίζεται με επιλογές που αναδιατυπώνουν και την κατεύθυνση και τη στρατηγική συνεργασιών στη χώρα και την Ευρώπη,! Εξελίσσονται σε πρόκληση απάντησης της δημοκρατίας και των λαών στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο …Η ΑΛΛΑΓΗ, γίνεται η επιλογή μιας άλλης πολιτικής του «κέντρου και της αριστερές»! Με άλλες κοινωνικές ,πολιτικές , συμμαχίες στην Ελλάδα και την Ευρώπη.! Γιατί τόσο η «αριστερά όσο και το κέντρο» δεν "αυτοπροσδιοριζονται επικοινωνιακά» … καταχτιόνται με οριοθετήσεις και αντιπαράθεση στις πολιτικές των διχαστικών μονόδρομων! Oι ευρωεκλογές γίνονται μια πρόκληση για κάθε πολίτη! Με την ψήφο του μπορεί να δώσει καθαρή εντολή ενιαιου βηματισμου κοινωνίας και πολιτικής! Και αυτό εκφράζεται με αλλαγή πολιτικής και συμμαχιών υλοποίησης της! Προφανής επιδίωξη γίνεται η επανασύνδεση του προοδευτικού χώρου με τη μήτρα της προοδευτικής παράταξης ! Και αυτή η επιλογή δεν ειναι μονο μια «διαδικαστική» εσωκομματικη λειτουργία της δημοκρατίας…αλλά κοινωνική ,αφού αφορά τη ρήξη με τον νεοφιλευθερο –διχαστικό εναγκαλισμό διακυβέρνησης!

*Αρθρο του Π. Αλεξανδρή Παρακολουθώ έκθαμβος το θέατρο του παραλόγου που εξελίσσεται σε σχέση με την πρωτοβουλία γνωστών εξερευνητών της πολιτικής στον γνωστότερο χώρο της δημοκρατικής παράταξης. Κάποιοι από αυτούς είναι γνωστοί ως περιφερόμενοι πολιτικοί ένθεν κακείθεν του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου, στοχεύοντας κατά βούληση άλλοτε στη διάλυση του Πασοκ και άλλοτε στην ενίσχυσή του. Τους περισσότερους τους ενθυμούμεθα ως διαπρεπείς αριστερούς με κατ εποχές πασοκικα ανακλαστικά, που εκδηλώνουν ένα αμφίσημο ενδιαφέρον για την πορεία του ΠΑΣΟΚ. Επίσης άλλοι εξ αυτών περιοδεύουν σκοπίμως και ενίοτε ασυνείδητα ασκόπως στον χώρο της διανόησης η ακόμη και των εν γένει δημοσίων θεαμάτων. Όμως το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, διότι ποτέ από μόνα τους ,ακόμα και αξιόλογα πρόσωπα, δεν πέτυχαν τίποτα στην πολιτική, συναθροιζόμενα ασκόπως η σκοπίμως. Το πρόβλημα είναι το σε ποια ακριβώς ενότητα στοχεύουν. Ποια είναι τα ενοποιητικά χαρακτηριστικά αυτής της προσπάθειας πέραν της αγωνίας πολλών να διασωθούν στην επερχόμενη λαίλαπα. Θα αποφασίσουν υπό την σεπτή σκέπη του μεγάλου ασθενούς την συγκρότηση ενός ευρωσοσιαλιστικού ψηφοδελτίου, ως διαπρυσίως διακηρύττουν; Και καλούν σε αυτό να συμμετέχον και εκείνοι πού δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους για τον στρατηγικό χαρακτήρα της συμμαχίας με τη ΝΔ. Μας καλούν λοιπόν να συμμετάσχουμε σε κάτι απροσδιόριστα ενωτικό με μόνο στόχο τη διατήρηση στην εξουσία της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Και τους ρωτάμε.. Για ποιον ακριβώς λόγο πρέπει να το κάνουμε..Γιατί να συμβάλλουμε στην διάσωση ενός ασθενούς κυβερνητικού σχήματος, ως σοσιαλδημοκράτες, αφού αναλάβαμε το κόστος και την ευθύνη μη συμμετοχής στην σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία? Μήπως επιθυμούν απλά να τους βοηθήσουμε και μετά να αποσυρθούμε στην αντιπολίτευση; Και τι εξυπηρετεί αυτό ακριβώς; Η ποια είναι τα στοιχεία κυβερνητικής σύγκλισης μαζί τους ; Οι πλειστηριασμοί; Η ανυπαρξία προγραμματικής αναπτυξιακής πολιτικής; Τα φορολογικά κακότεχνα και επαχθή για τους πολίτες νομοσχέδια; Οι τιμές που δεν πέφτουν η η ανυπαρξία πολιτικής ελέγχου τιμών; Η πολιτική για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων που διακατέχεται από τα χειρότερα κριτήρια πελατειακού κράτους; Ποιο δε σημαντικό από αυτό..Οι 58,59,65 τι έχουν να πουν για αυτές τις πολιτικές..Συμφωνούν, διαφωνούν, αντιπροτείνουν, τι ακριβώς; Ποια είναι επιτέλους τα σημερινά ζητήματα σύγκλισης υπό τα οποία ζητείται η επανένωση των φορέων της δημοκρατικής παράταξης..Σε τι μας ζητούν να έρθουμε; Στο Σαμαρά; Η μήπως απλά θέλετε να έλθουμε στο Βαγγέλη για να μας προξενέψει στο Σαμαρά..Να το ξεκαθαρίσουμε..Άμα συμφωνούσαμε με τη πολιτική της ΝΔ πηγαίναμε μόνοι μας στον Αντώνη..Και πρόσωπο έχουμε και δυνατότητα..Αν είναι για να σώσουμε την πατρίδα ως ο Βαγγέλης διακαώς ισχυρίζεται, σώστε την εσείς μαζί του..Εμείς θέλουμε να βοηθήσουμε και την πατρίδα και την παράταξη, αν βρει τον δρόμο της επί συγκεκριμένων πολιτικών και όχι επί νεφελωμάτων....Αλλά εμείς αφού είμαστε αντιπολίτευση γιατί πρέπει να ενισχύσουμε τη ΝΔ και τους στρατηγικούς της συμμάχους, όταν δεν βλέπουμε να πηγαίνει ουσιωδώς καλύτερα η χώρα; Επειδή αυτό επιθυμεί η σημερινή μηντιακή εξουσία; Η μήπως επειδή πρέπει να συμμετάσχουμε εκόντες, άκοντες στην ευδοκίμηση του άτυχου σεναρίου της ταινίας Save Vangelis (Σώστε τον Βαγγέλη);Και εν τέλει σε ενότητα με ποιους προσκαλούμεθα; Με ορισμένους εξ αυτών που είδαμε να είναι στις πρώτες θέσεις της αιθούσης; Που ενδεχομένως να συνεπικουρούνταν και με άλλους εάν δεν τους προλάβαιναν οι εισαγγελικές διώξεις...Έτσι επίτιμοι γερουσιαστές της πολιτικής, σοφιστές του παρελθόντος, συνεπικουρούμενοι από αποκόμματα των κινήσεων, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συνήθεις περιφερόμενοι του χώρου, και λοιποί εν γένει εμψυχωτές της political life style ζωής, όλοι φύρδην, μίγδην αποφάσισαν να κάνουν μια ……….ενότητα και ένα ψηφοδέλτιο, που έτσι χωρίς πρόγραμμα ούτε καν ευρωπαϊκό (αφού τα έχει φροντίσει το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα) θα πάει στις ευρωεκλογές…Κατ΄αρχην η όλη εκδήλωση ήταν μία εκδήλωση ΠΑΣΟΚ, οργανωμένη από το τηλεφωνικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ, όπου το ΠΑΣΟΚ, η όπως λέγει ο Πρόεδρος του , το όλον ΠΑΣΟΚ δεν παρέστη..Παρέστησαν ορισμένοι, τους οποίους τα ΜΜΕ ανήγγειλαν θριαμβικώς… Είναι εδώ ο τάδε και η τάδε..Χαίρουμε πολύ τα αυτά και δι’ήμάς….Στο γάμο τους να δείτε χαρές που θα κάνουμε… Ήταν όμως εκεί άνθρωποι που αγωνιούν για την τύχη της παράταξης, απλοί αγωνιστές της παράταξης...Όμως ο δικός τους λόγος παρουσίας χάθηκε μπροστά στον εμφανή στόχο..Τη διάσωση του σημερινού εξουσιαστικού μπλοκ… Όλοι εκεί έδωσαν το βροντερό… παρελθόν σε μία συγκέντρωση αναμνήσεων, συναντήσεων με πολλή κουβέντα για ασυγκράτητη αλλά και ασυγκρότητη ενότητα… Όλα αυτά σε ένα θεατρικό χώρο, που ήταν άλλωστε εκ των πραγμάτων αναγκαίος για να στεγάσει ξεχασμένους έρωτες, ξεχασμένες κυβερνήσεις και καρτ ποστάλ μιας από πολλού απωλεσθείσας εποχής… Όλο αυτό, το συνεπές με την πρόθεση διάσωσης σημερινών στρατηγικών εταίρων θεατρικό έργο, εξελίχτηκε υπό την κλαγγή των μηντιακών συγκροτημάτων που ανακάλυψαν εκεί την κοιτίδα της κεντροαριστεράς.. Εκεί όμως ούτε υπήρχε, ούτε επιβεβαιώθηκε η Κεντροαριστερά. Επιχειρήθηκε να σωθεί ο Βαγγέλης..και αυτό για να σωθεί ο Αντώνης… Παίρνοντας τον ένα , σας δίνουμε δώρο και τον άλλο..Και δεν έχει σημασία αν ήταν επτακόσιοι η χίλιοι επτακόσιοι η δυο χιλιάδες..Ούτε αν το θέατρο χώραγε 750 (που τόσο χώραγε), η αν όπως η μηντιακή κλαγγή ανήγγειλε, αν έκλεισε η Ιπποκράτους, μάλλον από τους περίεργους που έβλεπαν την αξεπέραστη νεκρανάσταση… Είναι αδιάφορο..Ούτε επίσης είναι επιτυχία ότι με τέτοια κινητοποίηση του εναπομείναντος μηχανισμού, πήγε εκεί ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ..Ακόμη και ο Πρωθυπουργός είχε πει ότι βρίσκει ενδιαφέρουσα αυτή την Κίνηση στη συνέντευξη του..Εκείνο που είναι ενδιαφέρον, είναι το γιατί μαζεύτηκαν και στο τι αποσκοπούσαν..Γιατί αν είναι αυτό που εγγράφως υποψιάστηκα, καλό είναι να μην πηγαίνουμε σε αυτές τις συγκεντρώσεις....Πρώτον γιατί νομίζουμε ότι ξαναδούλεψε η μηχανή του χρόνου, και βλέπουμε στη τηλεόραση παλιά επίκαιρα..Και δεύτερον και καταλυτικότερο διότι έχουμε ξαναδεί το έργο..Γνωστό σενάριο, παλιοί ηθοποιοί, έργο ξεπερασμένο, αφόρητη ανία, παρά τους συνήθεις εμψυχωτές (animateur) που καλούν τους βαριεστημένους θεατές σε χειροκροτήματα… Οι ηθοποιοί ήταν κουρασμένοι, και στην πραγματική αίθουσα της ζωής αυτό το έργο δεν αντέχουν να το δουν ούτε οι εμφανείς «ταξιθέτες». Που πληρώνονται στο κάτω-κάτω για αυτό άλλωστε… Για να βάζουν τους ανθρώπους στις προαποφασισθείσες θέσεις και αν πουλάνε αντί πινακίου φακής το πρόγραμμα του έργου..Να θυμούνται οι επιλήσμονες θεατές σε ποιο έργο πήγαν…. Ο κ. Π.Αλεξανδρης ειναι στέλεχος του κόμματος συμφωνία για τη νέα Ελλαδα

* Αρθρο Του Χάρη Τσιοκα Διεργασίες με η χωρις τον “ξενοδόχο” ? Κάπως έτσι μπορει να περιγράφει ο βομβαρδισμός επικοινωνιακών κινήσεων και πρωτοβουλιών που χαρακτηρίζουν την υπό κοινωνική αμφισβήτηση πολιτική σκηνή ! Ο κοντινός πλέον ορίζοντας των ευρωεκλογών, αναγκάζει δανειστές , κόμματα , οικονομικούς και κοινωνικούς ¨"παράγοντες", να επαναπροσδιοριστούν σε θέματα στα οποία καταγράφεται, κοινωνική και πολιτική αντίδραση! Συγκεκριμένα ενώ τα μνημόνια δείχνουν αδύναμα να εξυπηρετήσουν τουλάχιστον το δημοσιονομικό πρόβλημα, ολοένα και περισσότερο διογκώνονται τα θέματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη, την εργασία, το κοινωνικο κράτος τα δημόσια αγαθά και τις ανισότητες συμμετοχής της κοινωνίας στις επιπτώσεις διαχείρισης της κρίσης! Η δημοκρατία δείχνει αδύναμο "εργαλείο",αφου δεν είναι στα χέρια των πολιτών και της παραγωγικής βάσης! Η κυβερνητική πλειοψηφία αισθάνεται αφόρητη την κοινωνική, παραγωγική και οικονομική πίεση ! Θέλει να «δικαιολογηθεί» πριν τις ευρωεκλογές, ---γιατί το εφαρμοζόμενο σχέδιο μοιράζει άνισα ευκαιρίες σε λίγους και δημιουργεί ένα οικονομικό μοντέλο κερδοσκοπίας με θύματα αιχμής, τη μεσαία τάξη ,την εργασία και τη νεολαία? ---γιατί τα εργαλεία ανάπτυξης παραδίδονται άνευ όρων και ετεροβαρώς σε μια άνιση ανταλλαγή . σε ποιους?... Τα επιτελεία ενημέρωσης είναι σε διάταξη μάχης! Ο στόχος γίνεται ευδιάκριτος! Να απαντηθεί το ερώτημα: "Υπαρχει φως στο τούνελ, η χρειάζεται αλλαγή κατεύθυνσης" ; Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια να αναδειχθεί οτι υπάρχουν πολλοί πόλοι διαχείρισης της κρίσης, η πραγματικότητα προσγειώνει σε 2 επιλογές αντιμετώπισης του προβλήματος Η μια είναι η συντηρητική ,αυτή που ταυτίζει την έξοδο απο τα μνημόνια με την εφαρμογή οικονομικού μοντέλου «αχαλίνωτης αγοράς». Ζητά την ομηρεία με πολιτικές λιτότητας για τους πολλούς και δέχεται μόνο διαχειριστικού χαρακτήρα διαπραγματεύσεις. Μ αυτή την επιλογή ταυτίζονται όσοι παρουσιάζουν την έξοδο ως «μονόδρομο», εξαντλώντας τις μεταξύ τους διαφορές σε θέματα αποτελεσματικότερης διαχείρισης. Μ αυτόν τον πολιτικό κορμό, στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές θα περισσεύουν οι "κορώνες" περί "τελευταίων μέτρων" περί «τερματισμού των μνημονίων» και αντικατάστασης τους απο "διαρθρωτικές (μετά)ρυθμίσεις" κτλ Επιχειρήματα που θα θυμίζουν τους.. καλόγερους που βάφτιζαν το κρέας ...ψάρι ! Απο την άλλη πλευρά , επειδή τα αδιέξοδα των «διαχειριστικών διαπραγματεύσεων» θα γίνονται κοινωνικά κατανοητά οτι παράγουν ατελέσφορα αλλά και επώδυνα αποτελέσματα, η λαϊκή απαίτηση θα εκφράζεται ως αίτημα αλλαγής, επαναδιαπραγμάτευσης με συμμαχίες! Αλλαγή ώστε, μαζί με την εξυγίανση να προωθείται ανάπτυξη με δημοκρατία και κοινωνική αλληλεγγύη! Τα προηγούμενα καθιστούν φανερό, οτι πολύ δύσκολα η κοινωνία θα αποδέχονταν ως εκλογική επιλογή ,ένα δοτό "κεντροαριστερό" σε εισαγωγικά μόρφωμα, που ο ζωτικός του χώρος θα ήταν η καλλίτερη διαχείριση της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολίτικης. Συμπλήρωμα σε πιθανό κυβερνητικό ατύχημα ! Άλλωστε το αδιέξοδο ύπαρξης ενός "κόμματος -παρακολουθήματος της δεξιάς", δείχνουν να το διδαχτήκαν ακόμα και οι "δεξιόστροφοι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες" γι αυτό και στον συνασπισμό συνεργασίας με τη Μερκελ, επέβαλαν λεπτομερείς δεσμευσεις,ανάπτυξης, κοινωνικής προστασίας,δημοκρατιας «ποσοτητοποιημενες» και εγκεκριμένες απο θεσμικά όργανα ! Σε κάθε περίπτωση η αποδεκατισμένη ελληνική κοινωνία και οικονομία, που δεν εχει καμία σχέση με το αντίστοιχο οικονομικοκοινωνικό status της γερμανικής, δεν εχει λόγο να επιλέξει μια εκλογικοπολιτικη καταγραφή «σωσίβιο», που θα εκφράζει μια "ερμαφρόδιτη κέντρο-αριστερά?», χωρις να εχει στο πύρινα της την αλλαγή της κυβερνητικής πολίτικης. Οι ευρωεκλογές λοιπόν είναι ο χρόνος που ο λαός παίρνει τη σκυτάλη ,για να δείξει τι επιλέγει και με ποιους το επιλέγει ! Και τα κόμματα όπως και αν αυτοπροσδιορισμού θα κριθούν οριστικά για ποια από τις δυο επιλογές συμμαχίες εργάζονται… Μ αυτή την έννοια ενώ το ζητούμενο θα είναι η πολιτική για έξοδο από τα μνημόνια ομηρίας , το δίλλημα θα είναι¨: - με τις δυνάμεις της αλλαγής, ‘η της από(μετά)-ρύθμισης? Στις εκλογές, σ αυτό το δίλλημα πολίτες θα αξιολογήσουν «τα περιεχόμενα» των κόμματων !Προφανώς όχι τα «φτιασιδώματα», τον μανδύα …σερβιρίσματος! Ο ΧΑΡΗΣ ΤΣΙΟΚΑΣ ειναι πρώην Γ.Γ υπουργείου μεταφορών και πρώτος βουλευτής στη Β´ Θεσσαλονικη

*Αρθρο Του Χάρη Τσιοκα Η παράταση της πολύπλευρης κρίσης και οι κοινωνικές ,παραγωγικές και οικονομικές επιπτώσεις που επιφέρει, τροφοδοτoυν και μια σφοδρή σύγκρουση με χαρακτηρισμούς που ξεπερνούν τα όρια της πολίτικης αντιπαράθεσης ! Η αντιπαράθεση δηλαδή θέσεων, προγραμμάτων και πολιτικών, εκτρέπεται σε επιθέσεις εμπάθειας, η σε άλλη εκδοχή, το επιχείρημα υποκαθίσταται από βαρύτατους χαρακτηρισμούς φράσεων η λέξεων που έχουν φορτισθεί εννοιολογικά και ιστορικά ως πράξεις εκτροπής της δημοκρατίας! Στις μέρες μας με αφορμή τον.. "εν μέρη προϋπολογισμό» που κατέθεσε η κυβέρνηση και τα φορολογικά μέτρα που προαναγγέλλονται ως επιδρομή, δημιουργειται έδαφος όχι μονo κοινωνικών αντιδράσεων, αλλά και πολιτικών επαναπροσδιορισμών, προσώπων και κομμάτων! Το γεγονός αυτό, επηρεάζει τους συσχετισμούς «σταθερότητας» στη στήριξη της διακυβέρνησης ! . Οι κοινωνικές αντιδράσεις διαμορφώνουν την στάση των πολιτικών αντιπροσωπεύσεων! Αυτή λοιπόν η διεργασία ,αναγκάζει όχι μόνο τα κόμματα, αλλά και τα πρόσωπα που έχει ορίσει η κοινωνία ως πολιτική εκπροσώπηση της, με επικαιροποιημενο και σαφή τρόπo να προσδιορίζουν , τι αποδέχονται και τι όχι ,ως πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης ! Η οριοθέτηση των κομμάτων και των προσώπων στα περιεχόμενα των ασκούμενων πολιτικών και η δυνατότητα τους να καταψηφίζουν κυβερνητικές επιλογές που κρίνουν ότι είναι ατελέσφορες η άδικες, είναι διαχρονικά όχι μόνο ευθύνη, αλλά και υποχρέωση προκειμένου να ολοκληρώνεται η δημοκρατία. Αυτή η παραδοχή ,ουδέποτε, τόσο ιστορικά όσο και εννοιολογικά δεν ταυτίστηκε με την μομφή ..αποστασίας… Αντίθετα, "αποστασία" προσδιορίστηκε , η διαμετρική αλλαγή κοινωνικών, πολίτικων ,οικονομικών και αξιακων αναφορών και επιλογών ενός προσώπου έναντι της λαϊκής εντολής! Στην πολιτική ιστορία, η μομφή της αποστασίας αποδίδεται σ όσους: --χρησιμοποιούν την λαϊκή εξουσιοδότηση για επιλογές ,που σηματοδοτούν αντίθετο ιδεολογικό , αξιακό ,πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο απ αυτό που ζητήθηκε η «ψήφος» . --με τις επιλογές τους, ανατρέπουν τις πολιτικές στοχεύσεις για τις οποίες ζητήθηκε η εκπροσώπηση.! --αθροίζουν την δύναμη, που δημοκρατικά έδωσε η κοινωνία, ως εκπροσώπηση , σε πολιτικές που οι κοινωνικοοικονομικές επιδιώξεις είναι σε αντιπαράθεση με τους ιδεολογικούς- πολιτικούς και προγραμματικούς σκοπούς του κόμματος που προέρχεται! Αναφέρθηκα σε ενδεικτικά παραδείγματα αιτιών , που στην πολιτική ιστορία της χώρας αποδόθηκε η μομφή της αποστασίας, για να υπενθυμίσω ότι σε κάθε περίπτωση, η λαϊκή πλειοψηφικά ήταν αυτή που επικύρωνε τον προσδιορισμό ως αποδεκτό! Ασφαλώς η μακρόχρονη εφαρμογή των μνημονίων, έχει πλέον καταγράψει ένα υλικό "αποτελεσμάτων" που δημιουργεί τόσο κοινωνικές όσο και πολιτικές αξιολογήσεις τόσο για την αποτελεσματικότητα των μέτρων ανάταξης όσο και για το ποιους ευνοεί η θιγεί η συνέχιση τους. Μ αυτή την έννοια και τα κόμματα και οι πολιτικοί, σε κορυφαίες δημοκρατικές διαδικασίες όπως είναι ο προυπολογισμος,η πολιτική αξιολόγηση της κυβέρνησης, τα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα, να δημοσιοποιούν τις θέσεις και τις επιλογές τους! Η «θέση» γίνεται πολιτικά και κοινωνικά μαχητή ,όταν στηρίζει την κρίση της επιλογής στις αρχές και την πολιτική ταυτότητα του φορέα που συμμετέχει. Στις πρόσφατες εκλογές οι πολίτες απέρριψαν τις μονοκομματικές κυβερνήσεις ως "εργαλείο" εξόδου από την κρίση ! Όμως οι πολιτικοί συσχετισμοί που προέκυψαν δεν εκφράζουν ουδέτερα κοινωνικά σώματα! Απ αυτή την παραδοχή γίνεται κατανοητό ότι τόσο τα προοδευτικά κόμματα ,όσο και οι εκπροσωπήσεις τους, έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να αξιολογούν διαρκώς την παροχή κυβερνητικής στήριξης, γιατί οφείλουν στις αξιολογήσεις τους να συμπεριλαμβάνουν και τις ανάγκες των δυνάμεων της εργασίας ,της παράγωγης και της νεολαίας που...το ιδρυτικό τουςDNA όρισε να εκπροσωπούν! Σ αντίθετη περίπτωση, επέρχεται σχισμα,δηλαδη απόσταση(α), ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική !.... Ο Χαρης ΤΣΙΟΚΑΣ ειναι πρωην γ.γ. Υπ. Μεταφορών και πρώτος βουλευτής σε ψήφους στη Β´ Θεσσαλονικη

Άρθρο του Χαρη Τσιοκα Στις 27 10 13 το «spiegel» διατύπωνε κομψά!! οτι ...οι οικονομικές ελίτ αν μη τι άλλο στην Ελλάδα δεν έχουν επηρεασθει από την κρίση! ! Η διαπίστωση αυτή ήταν αναμενόμενη αν ανατρέξει κανείς τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή καταγραφή στοιχείων, σχετικά με τις επιπτώσεις της κρίσης πάνω στο πάζλ της διαστρωμάτωσης της κοινωνίας και της παραγωγικής βάσης Τυπικά αυτό το θέμα θα έπρεπε να ήταν και το πεδίο κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης, προκειμένου να ανταγωνισθούν προγράμματα και κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες που θα οδηγήσουν στο ζητούμενο της εξόδου από το χρέος και το μνημόνιο ! Είναι προφανές οτι 5 χρόνια μετά τα αποτελέσματα των εφαρμοζόμενων πολιτικών όχι μονο δεν παραπέμπουν απλά σε έξοδο από τα μνημόνια και το χρέος αλλά ήδη έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον ευνοϊκό μόνο σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα και τάξεις της χώρας Το ερώτημα λοιπόν είναι : Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας με τις «προγραμματικές τους συμφωνίες»,ποιες κοινωνικές δυνάμεις στηρίζουν και αν αυτές έχουν στόχο την έξοδο από την κρίση, η απλά το χρέος και τα μνήμονα είναι το όχημα των ανακατανομών που επιδιώκουν προς όφελος τους ! Άλλωστε κυνικά, αυτή την αντίθεση-σύγκρουση την εισπράττουμε στην Ευρώπη βλέποντας ,πως οι δανειστές με επικεφαλής την Γερμανία διαχειρίζονται το χρέος και τα μέτρα πχ πρόσφατα Ιρλανδία Δεν ενδιαφέρονται μόνο να εξασφαλίσουν έντοκα τον δανεισμό τους ! Κυνικά ξετυλίγεται η πρόθεση διεύρυνσης του ελέγχου, σε στρατηγικούς τομείς μέσω της επιβολής τριτοκοσμικών μοντέλων και στοχο την "διαπραγματευση" «διαιώνισης» του χρέους! Αυτό θα έπρεπε να είναι και το περιεχόμενο των προγραμματικών αντιπαραθέσεων των κομμάτων ! Αξιολογώντας τις πολιτικές των μνημονίων ,επρεπε να θέτουν τον πήχη των αλλαγών και των κυβερνητικών συμμαχιών που απαιτούνται ώστε να υπάρξει σαφές πλαίσιο "κουρεματος"! Και αν το ένα θέμα σχετίζεται με την αποτίμηση, των προγραμματικών επιδιώξεων της σημερινής διακυβέρνησης, πιο κρίσιμο γίνεται το θέμα, πως θα σταματήσει να καταγράφεται ως μοναδικό αποτέλεσμα, η ελίτ των ωφελημένων που διαπιστώνει και το spiegel! Απόδειξη το «όχι αλλά μέτρα» αντικαταστάθηκε γρήγορα από το «όχι οριζόντια μέτρα»! Και οι πρώτες επιπτώσεις της νέας χρονιάς επειδή αναφέρονται και στη μείωση του εφάπαξ και στις ομαδικές απολύσεις και στη φοροεπιδρομή σε βάρος της μεσαίας τάξης...πλήττουν τους,,, συνήθεις ύποπτους. Είναι προφανές πλέον οτι η κρίση εχει μετατραπεί σ ένα θέμα σύγκρουσης ανάμεσα στις ελίτ και τις άλλες δυνάμεις που συγκροτούν την παραγωγική βάση Το ζητούμενο γίνεται ο κοινωνικός συσχετισμός που θα κυριαρχήσει για να διαμορφώσει τους όρους συμμαχιών μιας άλλης κυβερνητικής προσέγγισης του χρεους και του μνημονιου ! Επομένως η πρόθεση «προγραμματικών συμφωνιων» που έχουν την ευθύνη να παρουσιάζουν τα κόμματα, «δεν μπορει να είναι μια εν λευκώ εξουσιοδότηση κυβερνητισμού», αλλά ένα καθαρό πακέτο δεσμεύσεων που θα αφόρα την οικονομία την κοινωνία και τους θεσμούς, αντιστοιχισμένο με τον ιδρυτικό τους, ιδεολογικό και πολιτικό πυρήνα! Για παράδειγμα πόσο συμβατή με τον λόγο ύπαρξης του σοσιαλιστικού χώρου θα ήταν η εξουσιοδότηση για «προγραμματική συμφωνια» διακυβέρνησης όταν η αποδοχή της θα αφορα την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους που ίδρυσαν ο ΑΝΔΡΕΑΣ , ο Γεννηματάς κτλ ? Και πόσο αποδεκτό εκλογικά ,θα ήταν αν το αντίκρισμα μιας «συμφωνίας» αφορούσε το γεγονός οτι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας ; Ποια κοινωνία θα παρείχε στήριξη σε «πολιτική σταθερότητα» που η πολιτικη της θα παραγει κοινωνική ασταθεια,διχασμο? Είναι αλήθεια ότι σε μια εποχή με πολύπλοκα προβλήματα, ,οι προγραμματικές συμφωνιες είναι μια κοινωνική και πολιτική αναγκη! Και είναι ανοιχτή πρόκληση προς όλους τους «ομόρους πολιτικούς σχηματισμούς» οταν έχουν στόχο να διαμορφωσουν την συμπόρευση της κοινωνικής με την πολιτική σταθερότητα! Σ αντίθετη περίπτωση γίνονται «κυβερνητισμός» που εχει αποδεκτες μονο «αξιωματούχους»!

Αρθρο της Μαριλένας Κοππά ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κάθε συζήτηση και πρόταση για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς σε μια σύγχρονη, μεταρρυθμιστική, σοσιαλδημοκρατική προοπτική είναι θετική. Κυρίως, όταν αυτό γίνεται σε μια χρονική στιγμή που το παλιό πολιτικό σύστημα πεθαίνει αλλά το καινούργιο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Περιμέναμε λοιπόν όλοι ένα κείμενο με αιχμές που θέτει τις βάσεις για το καινούργιο. ´Όμως: 1. Το κείμενο δεν περιέχει ούτε μια συγκεκριμένη κριτική της κυβερνητικής πολιτικής. Η επίκληση για "πολιτική σταθερότητα " σημαίνει "ναι σε όλα"; Διαφοροποιείται η κίνηση και πού με τις κυβερνητικές επιλογές; Η άνευ όρων στήριξη είναι βάση για συζήτηση; Πρέπει να τονιστεί ότι το επιχείρημα περί ανάγκης πολιτικής σταθερότητας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελεί άλλοθι άκριτης αποδοχής όλων των κυβερνητικών επιλογών. Εξάλλου σε μια δημοκρατία, η εναλλαγή στην εξουσία δεν μπορεί να ταυτίζεται με αποσταθεροποίηση. Η συζήτηση περί χάους σε περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει δραματικά , φυσικά τηρούμενων των αναλογιών, τι ακουγόταν πριν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981. 2. Δυστυχώς η πρωτοβουλία μοιάζει μια άσκηση εργαστηρίου. Σε ποιες κοινωνικές δυναμικές αντιστοιχεί, ποιές κοινωνικές δυνάμεις εκπροσωπούνται στο εγχείρημα; Πέρα από μια κίνηση μιας φωτισμένης ελίτ, το εκσυγχρονιστικό μεταρρυθμιστικό εγχείρημα δεν θα έχει τύχη αν δεν ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Η μεσαία τάξη που εκπροσωπούσε η σοσιαλδημοκρατία σαρώθηκε από την κρίση και μια νέα κοινωνική αντιστοίχιση πρέπει να βρεθεί. Το " ποιόν εκπροσωπούμε" , κεντρική ερώτηση για τη δημοκρατική παράταξη στη χώρα, δεν απαντιέται. 3. Ποιά θα είναι η σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Θυμίζω: πουθενά στην Ευρώπη δεν οικοδομήθηκε κεντροαριστερά εναντίον μιας άλλης Αριστεράς, αλλά πάντα απέναντι στην δεξιά συντήρηση και τον φιλελευθερισμό. Εδώ , η μόνη αναφορά που συγκρατώ είναι αυτή που αφορά την καταδίκη του "νεοκομμουνιστικού λαϊκισμού" και του φασιστικού μορφώματος της ΧΑ. Αν αυτή η κεντροαριστερά δεν είναι σε θέση να συνομιλεί με την αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, τότε το εγχείρημα είναι κατά τη γνώμη μου καταδικασμένο Θέλω να είμαι σαφής: δεν εννοώ να "κλείνει το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ". Αλλά να μπορεί να διατηρεί ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας χωρίς αφορισμούς ή δαιμονολογίες. Η δημιουργία μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής αφήγησης είναι και εφικτή και αναγκαία. Αναγκαία είναι η συνένωση του χώρου σε μια προοδευτική , αριστερή αλλά και ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Αυτό δεν μπορεί να γίνει στο τρίγωνο Κολωνάκι-Σύνταγμα-Ομόνοια αλλά με αλληλεπίδραση με την αληθινή κοινωνία, με την οποία όλο και περισσότερο ο χώρος δυσκολεύεται να επικοινωνήσει. Καταληκτικά: το εγχείρημα ενοποίησης του χώρου ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να λειτουργεί ως σανίδα σωτηρίας συγκεκριμένων προσώπων ή πολιτικών σχηματισμών. Κυρίως, δεν μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι για την άνευ όρων στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής. Μια τέτοια στάση είναι βλαπτική για το ηθικό κύρος της κεντροαριστεράς και κυρίως βλαπτική για τη χώρα. Επενδύοντας στο φόβο για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ , μια τέτοια πρωτοβουλία χάνει το στόχο της. Αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι δείχνει να μην αφορά κανέναν σε μια σκληρά δοκιμαζόμενη κοινωνία. Δυστυχώς εγείρεται το ερώτημα :Μήπως το να σώσουμε τη χώρα σημαίνει απλά να σωθούμε εμείς;

«Ανακαλύψτε τη χαμένη τέχνη της δημοκρατίας». Αυτόν τον τίτλο φέρει το άρθρο του Γιώργου Παπανδρέου που φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του αμερικανικού δικτύου CNN. Εκτός, λοιπόν, από τις ομιλίες, τις διαλέξεις και τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, στις οποίες μας έχει συνηθίσει, ο πρώην πρωθυπουργός- μέσω άρθρου του αυτή τη φορά, επισημαίνει την ανάγκη να συνδυαστούν οι οικονομικές πολιτικές με τις αξίες του πολιτεύματος της αρχαίας Ελλάδας. «Οι δημοκρατίες μας αντιμετωπίζουν μια στιγμή της αλήθειας. Από την άνοδο του εξτρεμισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως το πολιτικό αδιέξοδο στις ΗΠΑ, οι ηγέτες αγωνίζονται να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στις νέες και σύνθετες παγκόσμιες προκλήσεις», επισημαίνει ο πρώην πρωθυπουργός, προσθέτοντας πως η πολιτική με τη συμμετοχή των πολιτών πρέπει να γίνει ξανά η τέχνη για να φανταστούμε έναν καλύτερο κόσμο. Ταυτόχρονα, ο ίδιος υποστηρίζει πως οι πολίτες αισθάνονται αποξενωμένοι από τη συμβατική πολιτική και απογοητευμένοι από την απουσία αποτελεσματικών πολιτικών που εξυπηρετούν τις ανάγκες των κοινωνιών. Για το λόγο αυτό, εμφανίζεται πεπεισμένος πως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι απλώς ο καθορισμός των οικονομικών λύσεων, αλλά η επανεξέταση των δημοκρατικών θεσμών. Αναφέροντας ως παράδειγμα την Ελλάδα, όπου «προβλεπόταν ένα δραστικό πρόγραμμα λιτότητας σε αντάλλαγμα για τα δάνεια έκτακτης ανάγκης προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση», αναγνώρισε πως εκείνοι που πλήρωσαν το τίμημα- φορολογούμενοι χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος όπως και νέοι Έλληνες που είναι τώρα αντιμέτωποι με το 60% της ανεργίας- δεν ευθύνονταν για την κρίση. «Η λιτότητα έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα αδικίας και έλλειψης ευκαιριών, κάτι που έχει τροφοδοτήσει τον πολιτικό εξτρεμισμό στην Ελλάδα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης επέλεξαν να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη και όχι να συνεργαστούν προς την κατεύθυνση μίας κοινής ατζέντας μεταρρυθμίσεων. Τέτοιος πολιτικός καιροσκοπισμός είναι τοξικός. Στην Ελλάδα, παρέτεινε την κρίση, καθυστέρησε μεταρρυθμίσεις και το κόστισε στη χώρα μας ακριβά». Τέλος, αναφέρθηκε εκ νέου στην πολυσυζητημένη πρόταση του για δημοψήφισμα, την οποία εξηγεί πως έκανε προκειμένου να δώσει στο λαό την κυριότητα της διαδικασίας για το πρόγραμμα διάσωσης. «Αν και το δημοψήφισμα δεν έγινε, η πρόταση πίεσε για ευρύτερη πολιτική συναίνεση στην Ελλάδα και οδήγησε σε κυβέρνηση συνεργασίας», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Αρθρο του Χάρη Τσιόκα Ενώ πληθαίνουν τα σύννεφα των αδιεξόδων που δημιούργησε η νεοφιλελεύθερη επέλαση και ενώ οι δείκτες επιδεινώνονται, γεγονός που εντείνει τις κοινωνικές διεργασίες ,επιχειρείται ως ύστατο ανάχωμα συγκράτησης της δυσαρέσκειας το θολό εφεύρημα περί …«κεντροαριστεράς»….! Ακροβατισμοί …και νοθεύσεις μαζί..? Είναι «κέντρο η αριστερός» στόχος η συνέχιση μιας πολίτικης που διχάζει ,συρικνωνει,και ανακατανέμει τα πάντα υπέρ των ολίγων και παρασιτικών, και που δημιουργεί εξάρτηση? Και δεν είναι προοδευτικος ο στόχος να κλείσει το ατελέσφορο για την κοινωνία και την οικονομία σχέδιο, με διαπραγμάτευση και νέες συμμαχίες? Ωστε να τερματισθεί η πολιτική που δεν παράγει σταθερότητα! Το «Κέντρο η αριστερά», είναι παυσίπονο, η δύναμη αλλαγής? Παρ ότι «επιφανείς επικοινωνιακά» , αναρωτήθηκαν όσοι την επικαλούνται, σε ποια επιστημονική θεωρία, γίνεται παραδεκτό ότι αν ενωθεί το κέντρο με την αριστερά παράγει … «κεντροαριστερά»? Αυτή λοιπόν η νόθευση περί «κεντροαριστεράς» δεν υποκρύπτει μια «λεοντή» ,ένα «πλυντήριο» προκειμένου να κερδηθεί χρόνος η να φτιαχτούν αναχώματα για την συνέχιση διαχείρισης της ίδιας πολίτικης? Μπορει να υπάρξει «Κέντρο η αριστερά» χωρις να παίρνει θέση για τον «κύκλο του επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού εξόδου από την κρίση»? Τι είναι ,αν όχι η «κακοποίηση –λεηλασία» μιας λέξης, που οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες ,η επιστημονική θεωρία, εχει φορτίσει ως άλλο πόλο ,ανθρωποκεντρικό ,παραγωγικο,δημοκρατικο ,δίκαιο, αλληλέγγυο και αναδιανεμητικό στους κινδύνους και τις ευκαιρίες? Ούτε βρήκε ούτε μπορει να βρει ποτέ αντίκρισμα η θεωρία ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός τρίτου πόλου που δήθεν θα εγγυάται την πολιτική σταθερότητα ενώ η πολιτική της ως «παρακολούθημα του συντηρητισμού» θα παράγει κοινωνική και οικονομική αστάθεια! Δεν υπαρχει τρίτος πολος,ουτε υπήρξε ποτε!Υπηρξε ,υπαρχει και θα υπαρχει ένα δίπολο Σ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ, το προοδευτικό και το συντηρητικό! Το μεν συντηρητικό στις εκδοχές τουπροτάσσει τον πιλότο της αγοράς και της κερδοσκοπίας και σ αυτή υποτάσσει τον πολίτη, το δε προοδευτικό εχει ως κέντρο τον άνθρωπο που οργανώνει με κανόνες την οικονομία ,την ανάπτυξη και την πρόσβαση! Σ αυτές τις δυο μεγάλες οικογένειες δραστηριοποιούνται και ανταγωνίζονται τα κόμματα και πολιτικές κινήσεις! Αυτός είναι ο πήχης αξιολόγησης και του κέντρου, της αριστεράς κτλ . Όσο όμως ιστορικά επιστημονικά και κοινωνικά είναι βεβαιωμένο πως υπαρχει μια διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στις επιδιώξεις των 2 πόλων, άλλο τόσο γίνεται καθαρό πως στα εσωτερικά των 2 πόλων ανταγωνίζονται κομματα,σχηματισμοι και κινήσεις που στα πολιτικά τους σχεδία διατυπώνουνδιαφορετικές προτεραιότητες αλλαγών και συμμαχιών διακυβέρνησης! Όσα ανέφερα «δείχνουν» ότι η ΝΔ είναι σήμερα ο κορμός του συντηρητικού πόλου και με βαση την εκλογική της δύναμη , προσδιοριζει και τις πολιτικές συμμαχίες , για να προωθήσει την πολιτική της! Δηλαδή την πολιτική του συντηρητικού πόλου, που όπως δείχνουν τα ευρήματα, αμφισβητείται, και αυτό γεννά την ανάγκη να φτιαχτούν τα θολά «παρακολουθήματα»! Για συμπληρωματική υποστήριξη της ίδιας πολίτικης ! Στο χώρο του προοδευτικού πόλου με βαση την τελευταία εκλογική καταγραφή , τα δημοσκόπηκα ευρυμματα,και τις διεργασίες, ισχυρός αλλά όχι αυτοδύναμος κορμός είναι ο Σύριζα ,ενώ ταυτόχρονα δραστηριοποιούνται και άλλες δυνάμεις(ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ ,ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ. ΠΑΣΟΚ ,ΚΙΝΗΣΕΙΣ,ανενταχτοι) που αυτοπροσδιοριζονται τουλάχιστον προοδευτικές-δημοκρατικές σοσιαλιστικές-οικολογικές ! Λογω της κοινωνικής ρευστότητας, οι δυνάμεις του προοδευτικού πόλου ανταγωνίζονται εκλογικά ,γεγονός που δυσχεραίνει τον μετασχηματισμό των δράσεων τους σε μια εναλλακτική, πλειοψηφική, κυβερνητική πρόταση. Η δημοκρατική λοιπόν αριστερά και το κέντρο για να είναι προοδευτικός πόλος έχουν υποχρέωση και ευθύνη χωρις αποκλεισμούς να εργαστούν προκειμένου να κλείσει ο κύκλος του διχαστικού συντηρητικού συμβιβασμού, δίνοντας στους πολίτες το δικαίωμα να αξιολογήσουν, με τη δύναμη που θα δώσουν, να προσδιοριστούν οι οροί συνεργασιών . Αλλιώς δεν θα είναι ούτε κέντρο ούτε αριστερα!θυμίζουμε ότι η ύπαρξη του κέντρου η της αριστεράς προϋποθέτει αυτόνομη εναλλακτική πολιτική ,άλλες κοινωνικές συμμαχίες και πολιτικές προτάσεις συνεργασιών με τον χώρο της άλλης αριστεράς και της οικολογίας!