«Ανακαλύψτε τη χαμένη τέχνη της δημοκρατίας». Αυτόν τον τίτλο φέρει το άρθρο του Γιώργου Παπανδρέου που φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του αμερικανικού δικτύου CNN. Εκτός, λοιπόν, από τις ομιλίες, τις διαλέξεις και τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, στις οποίες μας έχει συνηθίσει, ο πρώην πρωθυπουργός- μέσω άρθρου του αυτή τη φορά, επισημαίνει την ανάγκη να συνδυαστούν οι οικονομικές πολιτικές με τις αξίες του πολιτεύματος της αρχαίας Ελλάδας. «Οι δημοκρατίες μας αντιμετωπίζουν μια στιγμή της αλήθειας. Από την άνοδο του εξτρεμισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως το πολιτικό αδιέξοδο στις ΗΠΑ, οι ηγέτες αγωνίζονται να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στις νέες και σύνθετες παγκόσμιες προκλήσεις», επισημαίνει ο πρώην πρωθυπουργός, προσθέτοντας πως η πολιτική με τη συμμετοχή των πολιτών πρέπει να γίνει ξανά η τέχνη για να φανταστούμε έναν καλύτερο κόσμο. Ταυτόχρονα, ο ίδιος υποστηρίζει πως οι πολίτες αισθάνονται αποξενωμένοι από τη συμβατική πολιτική και απογοητευμένοι από την απουσία αποτελεσματικών πολιτικών που εξυπηρετούν τις ανάγκες των κοινωνιών. Για το λόγο αυτό, εμφανίζεται πεπεισμένος πως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι απλώς ο καθορισμός των οικονομικών λύσεων, αλλά η επανεξέταση των δημοκρατικών θεσμών. Αναφέροντας ως παράδειγμα την Ελλάδα, όπου «προβλεπόταν ένα δραστικό πρόγραμμα λιτότητας σε αντάλλαγμα για τα δάνεια έκτακτης ανάγκης προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση», αναγνώρισε πως εκείνοι που πλήρωσαν το τίμημα- φορολογούμενοι χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος όπως και νέοι Έλληνες που είναι τώρα αντιμέτωποι με το 60% της ανεργίας- δεν ευθύνονταν για την κρίση. «Η λιτότητα έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα αδικίας και έλλειψης ευκαιριών, κάτι που έχει τροφοδοτήσει τον πολιτικό εξτρεμισμό στην Ελλάδα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης επέλεξαν να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη και όχι να συνεργαστούν προς την κατεύθυνση μίας κοινής ατζέντας μεταρρυθμίσεων. Τέτοιος πολιτικός καιροσκοπισμός είναι τοξικός. Στην Ελλάδα, παρέτεινε την κρίση, καθυστέρησε μεταρρυθμίσεις και το κόστισε στη χώρα μας ακριβά». Τέλος, αναφέρθηκε εκ νέου στην πολυσυζητημένη πρόταση του για δημοψήφισμα, την οποία εξηγεί πως έκανε προκειμένου να δώσει στο λαό την κυριότητα της διαδικασίας για το πρόγραμμα διάσωσης. «Αν και το δημοψήφισμα δεν έγινε, η πρόταση πίεσε για ευρύτερη πολιτική συναίνεση στην Ελλάδα και οδήγησε σε κυβέρνηση συνεργασίας», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Αρθρο του Χάρη Τσιόκα Ενώ πληθαίνουν τα σύννεφα των αδιεξόδων που δημιούργησε η νεοφιλελεύθερη επέλαση και ενώ οι δείκτες επιδεινώνονται, γεγονός που εντείνει τις κοινωνικές διεργασίες ,επιχειρείται ως ύστατο ανάχωμα συγκράτησης της δυσαρέσκειας το θολό εφεύρημα περί …«κεντροαριστεράς»….! Ακροβατισμοί …και νοθεύσεις μαζί..? Είναι «κέντρο η αριστερός» στόχος η συνέχιση μιας πολίτικης που διχάζει ,συρικνωνει,και ανακατανέμει τα πάντα υπέρ των ολίγων και παρασιτικών, και που δημιουργεί εξάρτηση? Και δεν είναι προοδευτικος ο στόχος να κλείσει το ατελέσφορο για την κοινωνία και την οικονομία σχέδιο, με διαπραγμάτευση και νέες συμμαχίες? Ωστε να τερματισθεί η πολιτική που δεν παράγει σταθερότητα! Το «Κέντρο η αριστερά», είναι παυσίπονο, η δύναμη αλλαγής? Παρ ότι «επιφανείς επικοινωνιακά» , αναρωτήθηκαν όσοι την επικαλούνται, σε ποια επιστημονική θεωρία, γίνεται παραδεκτό ότι αν ενωθεί το κέντρο με την αριστερά παράγει … «κεντροαριστερά»? Αυτή λοιπόν η νόθευση περί «κεντροαριστεράς» δεν υποκρύπτει μια «λεοντή» ,ένα «πλυντήριο» προκειμένου να κερδηθεί χρόνος η να φτιαχτούν αναχώματα για την συνέχιση διαχείρισης της ίδιας πολίτικης? Μπορει να υπάρξει «Κέντρο η αριστερά» χωρις να παίρνει θέση για τον «κύκλο του επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού εξόδου από την κρίση»? Τι είναι ,αν όχι η «κακοποίηση –λεηλασία» μιας λέξης, που οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες ,η επιστημονική θεωρία, εχει φορτίσει ως άλλο πόλο ,ανθρωποκεντρικό ,παραγωγικο,δημοκρατικο ,δίκαιο, αλληλέγγυο και αναδιανεμητικό στους κινδύνους και τις ευκαιρίες? Ούτε βρήκε ούτε μπορει να βρει ποτέ αντίκρισμα η θεωρία ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός τρίτου πόλου που δήθεν θα εγγυάται την πολιτική σταθερότητα ενώ η πολιτική της ως «παρακολούθημα του συντηρητισμού» θα παράγει κοινωνική και οικονομική αστάθεια! Δεν υπαρχει τρίτος πολος,ουτε υπήρξε ποτε!Υπηρξε ,υπαρχει και θα υπαρχει ένα δίπολο Σ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ, το προοδευτικό και το συντηρητικό! Το μεν συντηρητικό στις εκδοχές τουπροτάσσει τον πιλότο της αγοράς και της κερδοσκοπίας και σ αυτή υποτάσσει τον πολίτη, το δε προοδευτικό εχει ως κέντρο τον άνθρωπο που οργανώνει με κανόνες την οικονομία ,την ανάπτυξη και την πρόσβαση! Σ αυτές τις δυο μεγάλες οικογένειες δραστηριοποιούνται και ανταγωνίζονται τα κόμματα και πολιτικές κινήσεις! Αυτός είναι ο πήχης αξιολόγησης και του κέντρου, της αριστεράς κτλ . Όσο όμως ιστορικά επιστημονικά και κοινωνικά είναι βεβαιωμένο πως υπαρχει μια διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στις επιδιώξεις των 2 πόλων, άλλο τόσο γίνεται καθαρό πως στα εσωτερικά των 2 πόλων ανταγωνίζονται κομματα,σχηματισμοι και κινήσεις που στα πολιτικά τους σχεδία διατυπώνουνδιαφορετικές προτεραιότητες αλλαγών και συμμαχιών διακυβέρνησης! Όσα ανέφερα «δείχνουν» ότι η ΝΔ είναι σήμερα ο κορμός του συντηρητικού πόλου και με βαση την εκλογική της δύναμη , προσδιοριζει και τις πολιτικές συμμαχίες , για να προωθήσει την πολιτική της! Δηλαδή την πολιτική του συντηρητικού πόλου, που όπως δείχνουν τα ευρήματα, αμφισβητείται, και αυτό γεννά την ανάγκη να φτιαχτούν τα θολά «παρακολουθήματα»! Για συμπληρωματική υποστήριξη της ίδιας πολίτικης ! Στο χώρο του προοδευτικού πόλου με βαση την τελευταία εκλογική καταγραφή , τα δημοσκόπηκα ευρυμματα,και τις διεργασίες, ισχυρός αλλά όχι αυτοδύναμος κορμός είναι ο Σύριζα ,ενώ ταυτόχρονα δραστηριοποιούνται και άλλες δυνάμεις(ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ ,ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ. ΠΑΣΟΚ ,ΚΙΝΗΣΕΙΣ,ανενταχτοι) που αυτοπροσδιοριζονται τουλάχιστον προοδευτικές-δημοκρατικές σοσιαλιστικές-οικολογικές ! Λογω της κοινωνικής ρευστότητας, οι δυνάμεις του προοδευτικού πόλου ανταγωνίζονται εκλογικά ,γεγονός που δυσχεραίνει τον μετασχηματισμό των δράσεων τους σε μια εναλλακτική, πλειοψηφική, κυβερνητική πρόταση. Η δημοκρατική λοιπόν αριστερά και το κέντρο για να είναι προοδευτικός πόλος έχουν υποχρέωση και ευθύνη χωρις αποκλεισμούς να εργαστούν προκειμένου να κλείσει ο κύκλος του διχαστικού συντηρητικού συμβιβασμού, δίνοντας στους πολίτες το δικαίωμα να αξιολογήσουν, με τη δύναμη που θα δώσουν, να προσδιοριστούν οι οροί συνεργασιών . Αλλιώς δεν θα είναι ούτε κέντρο ούτε αριστερα!θυμίζουμε ότι η ύπαρξη του κέντρου η της αριστεράς προϋποθέτει αυτόνομη εναλλακτική πολιτική ,άλλες κοινωνικές συμμαχίες και πολιτικές προτάσεις συνεργασιών με τον χώρο της άλλης αριστεράς και της οικολογίας!

του Λευτέρη Μιχ. Καρχιμάκη (ΛευΚα) Μετά από καιρό θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου μαζί σας, γιατί φοβάμαι.... Φοβάμαι, για τις αποφάσεις, που παίρνονται εν ονόματι μου αλλά ερήμην μου... Φοβάμαι, μήπως μέσα στην σύγχυση της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας, τα πιστεύω μου συγχέονται με αυτά που οι άλλοι θέλουν να πιστέψω.. Φοβάμαι, ότι όσο και αν παλέψω, η πάλη μου ενάντια στα κακώς κείμενα θα παρουσιασθεί ως success story αυτών που τα δημιούργησαν... Φοβάμαι, γιατί όσο βροντοφωνάζω την αντίθεση μου τόσο περισσότεροι έρχονται νακαπηλευτούν τον αγώνα μου... Φοβάμαι, γιατί η πολιτική από ιερό καθήκον για προσφορά, ηθική και δικαιοσύνημετατράπηκε σε λαϊκή αγορά οπού η δικαιοσύνη και η ηθική πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας, αρκεί οι μικροπωλητές να κρατήσουν τον πάγκο τους... Φοβάμαι, γιατί βλέπω το αίτημα για αλληλεγγύη να θεωρείται ως "ουτοπική" πολυτέλεια από τους πολλούς και ως απαραίτητο συστατικό για την συνοχή της κοινωνίας μονάχα από όσους πλήττονται... Φοβάμαι, γιατί σήμερα ως νέος καλούμε να παλέψω ενάντια, στην διαπλοκή μιαςδιεφθαρμένης εξουσίας, μιας παντοδύναμης οικονομίας και μιας άβουλης κοινωνίας. Πώς να νικήσω ; Φοβάμαι, γιατί, η παρατεταμένη ευδαιμονία μας αλλοτρίωσε, το κέρδος με κάθε κόστος σε κάνει άνθρωπο και η ανιδιοτελής προσφορά ανθρωπάκι... Φοβάμαι, γιατί θέλουν να με πείσουν πως η γκρίζα πραγματικότητα αποτελεί όραμα και όχι πως το όραμα για ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να γίνει πραγματικότητα... Φοβάμαι, γιατί όλα αυτά φαίνεται να αποτελούν κανόνες και οι εξαιρέσεις που τους επιβεβαιώνουν είναι λίγες ... Παρόλα αυτά ΕΛΠΙΖΩ κιόλας γιατί όπως είπε ο Τσε "ας είμαστε ρεαλιστές ας ζητάμε το αδύνατο" και πιστεύω ότι τέτοιοι ρεαλιστές υπάρχουν και σήμερα και ίσως μπορούν ακόμα να αλλάξουν τον κόσμο...

To τελευταίο διάστημα είχα την τύχη να παρακολουθώ μία σημαντική Επιτροπή που ετοίμαζε την έκθεση στην οποία συμμετείχαν δύο πρώην Επίτροποι με τους οποίους υπηρετήσαμε μαζί στην επιτροπή Prodi ο Pascal Lamy (Πρόεδρος) και ο Chris Patten. Η Επιτροπή αυτή ετοίμαζε την σημαντική έκθεση “ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ” που παρουσιάστηκε σήμερα από την Oxford Martin Commission for Future Generations. Επειδή η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού για το παρόν αλλά και το μέλλον δηλαδή τη νέα γενιά, θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα να διαβάσει κανείς αυτή την σημαντική, αισιόδοξη αλλά και τεκμηριωμένη έκθεση για το μέλλον του κόσμου και της Ευρώπης. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα την εποχή της κρίσης που ακόμα παλεύει με την διαχείριση χωρίς όραμα ίσως δώσει ιδέες. “Η κρίση δημιούργησε μονόδρομους και κατέστησε την πολιτική μια βραχυπρόθεσμη διαχείριση χωρίς όραμα και σχέδιο για το μέλλον. Πολιτική όμως σημαίνει πάνω από όλα η δυνατότητα να προβλέπεις το μέλλον και να δημιουργείς τις βάσεις ώστε η χώρα σου να μπορεί να συμμετέχει στο διεθνές γίγνεσθαι, να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής και του μέλλοντος. Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προετοιμάζουν. Η γνώση του μέλλοντος όμως δε βασίζεται πλέον σε οιωνούς: εξελιγμένα οικονομικά εργαλεία και ειδικοί επιστήμονες έχουν πλέον τη δυνατότητα να απεικονίσουν τις προκλήσεις και τους κινδύνους του μέλλοντος. Αυτή η έκθεση, που συντάχθηκε από την Oxford Martin Commission for Future Generations, με επικεφαλής τον Pascal Lamy, πρώην γενικό διευθυντή του World Trade Organization, είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για κυβερνήσεις, κόμματα, πολιτικούς αλλά και επιχειρήσεις. Χρησιμοποιώ μόνο ένα νούμερο: τα επόμενα 40 χρόνια δισεκατομμύρια άνθρωποι ακόμα θα έχουν ενταχθεί στα χαμηλά μεσαία κοινωνικά στρώματα. Κάθε χώρα έχει, λοιπόν, μεγάλη ευθύνη στην προετοιμασία του παραγωγικού της μοντέλου και στο να κάνει τις επιλογές της βασισμένη σε στοιχεία τελείως διαφορετικά από αυτά του παρελθόντος. Η παγκοσμιοποίηση χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την κυριαρχία των αγορών και έχει πια ωριμάσει η ιδέα για ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης με νέους θεσμούς πέρα από αυτούς του Bretton Woods και τις αναποτελεσματικές συναντήσεις των G20. Ταυτόχρονα όμως, είναι η εποχή που και οι μικρές χώρες μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο με όπλα τη γεωγραφία και τους φυσικούς τους πόρους, κυρίως όμως με το να καινοτομούν και να μετατρέπουν την καινοτομία σε παραγωγή. Αυτή η εξαιρετική έκθεση θα πρέπει να αποτελέσει εργαλείο όχι μόνο στα χέρια των μεγάλων και ισχυρών χωρών αλλά και των χωρών που αναζητούν τη νέα ιστορική διαδρομή τους, όπως η Ελλάδα.”

Αρθρο του Χάρη Τσιόκα 18 Οκτώβρη 1981…Χρονολογία σταθμός στην πολιτική ιστορία της χωρας ,που συνδέεται με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ! Δυστυχώς στις μέρες μας επιχειρείται από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας «δήθεν αποτίμηση» της μεγάλης αλλαγής με στόχο τη συκοφάντηση των κατακτήσεων που δημιούργησε! Το επιχείρημα που εκπέμπουν «παρασιτικές δυνάμεις της παλινόρθωσης του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού», είναι ότι δήθεν η σημερινή κρίση οφείλεται στην κυβερνητική περίοδο του Α. Παπανδρέου Με αυτό το επιχείρημα στήνουν το σκηνικό «εκρίζωσης» μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών ,για να επιβάλουν με άλλοθι την κρίση ένα τριτοκοσμικό οικονομικό και κοινωνικο μοντέλο ! Όμως η 18 οκτωβρη ‘81 ως επέτειος, είναι ο χρονος σταθμος της λαϊκής εντολής ωστε να εκκίνησει η αλλαγή σελίδα από μια διχαστική περίοδο πολίτικου και κοινωνικού διχασμού , με την προοδευτική, σοσιαλιστική παράταξη και το λαο πρωταγωνιστή στην δημοκρατική εξέλιξη της κοινωνίας! Θυμίζω μεταξύ των άλλων ότι: · Είναι η αρχή της άρσης των πολίτικων και κοινωνικών αποκλεισμών , της ισότιμης πρόσβασης όλων των πολιτών στις παραγωγικές ,διοικητικές και αναπτυξιακές δραστηριότητες της χώρας · Είναι η περίοδος που η μεσαία τάξη διευρύνεται και ισχυροποιείται, αποκτά «εργαλεία» για να λειτουργήσει στην παραγωγή, την εμπορία και τη διακίνηση προϊόντων εντός και εκτός της χώρας. · Είναι ο χρόνος που εκδηλώνεται η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των δυνάμεων της εργασίας και η ενεργός στήριξη του αγρότη και της παραγωγής · Είναι οι χρόνοι που τα δημόσια αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης αποκτούν χαρακτήρα ανταπόδοσης ,πρόσβασης και αλληλεγγύης με την δημιουργία του κοινωνικού κράτους. · Είναι η περίοδος που η χώρα αποκτά στην Ευρώπη και τον κόσμο ακτινοβολία, με διαπραγματευτική ικανότητα και διαμορφώνει ισχυρά οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα για τους πολίτες και την οικονομία. · Είναι οι χρόνοι που δοκιμάζεται η σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην οικονομική δραστηριότητα σ αντιπαράθεση με τις εκποιήσεις. · Είναι η περίοδος που αίρονται οι διχασμοί ανάμεσα στα ‘’μπλε και κόκκινα’’ καφενεία και η δημοκρατία βαθαίνει με αποκεντρωμένους πόρους, αρμοδιότητες και με την είσοδο νέων κοινωνικών στρωμάτων στους θεσμούς αντιπροσώπευσης. Αναφέρθηκα σε ενδεικτικά παραδείγματα εκείνης της περιόδου για να τα αντιδιαστείλω οτι με αφορμή την κρίση, είναι απέναντι η επιδίωξη των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και οι ασκούμενες πολιτικές τους, αφού επιφέρουν καίρια πλήγματα στην ανάγκη οικονομική και κοινωνική σταθερότητας ! Δεν είναι στην πρόθεση μου, ο μηδενισμός των παθογενειών , που ασφαλώς και τότε υπήρξαν! Γιατί πράγματι, οι μεγάλες αλλαγές τότε , δεν ολοκλήρωσαν τολμηρά τόσο τον επαναπροσδιορισμό του αναπτυξιακού και κοινωνικού ρόλου της δημόσιας διοίκησης όσο και τον ριζικό απεγκλωβισμό του παραγωγικού μοντέλου από τον κρατικοδίαιτο εναγκαλισμό . Όμως σήμερα οι κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές στοχεύσεις έχουν αναστραφει!Δεν ανταποκρίνονται στον προσανατολισμό μιας προοδευτικής πλειοψηφίας! · Με την ανακοίνωση του προϋπολογισμού για το 2013 και την πολύπλευρη διαπίστωση οργανισμων,φορεων και υπηρεσιών ότι θα χρειαστούν « μέτρα» -η «διαρθρωτικές αλλαγές», η «νέο μνημόνιο» προκειμένου να αντιμετωπίσει το χρέος, γίνεται φανερό ότι στην πράξη οι «ανταγωνισμοί δανειστών» δεν περιορίζουν τις επιδιώξεις τους στην δημοσιονομική εξυγιανση,δεν σχεδιάζουν μέτρα ανάπτυξης ,αλλά επιμένουν στη διαμόρφωση ενός οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που θα εξασφαλίζει όχι μόνο τις γεωστρατιγηκες επιδιώξεις (αναβίωσης ευρωπαϊκής υπερδύναμης?) αλλά κι άλλα πλεονεκτήματα στους λίγους! Επειδή λοιπόν οι επιπτώσεις από τον ατελέσφορο τρόπο διαχείρισης της κρίσης είναι εμφανείς!: · Με την ύφεση, την φθίνουσα παραγωγική βαση, και τον ανύπαρκτο ρόλο της μεσαίας τάξης , της αγροτικής οικονομίας και των καινοτόμων δυνάμεων στο σχέδιο εξόδου από την κρίση · Με την υπερδιόγκωση της ανεργίας, την «πλαγιοκοπηση» του κοινωνικού κράτους, την εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών και την εκχωρηση άνευ όρων δημόσιων εργαλείων ανάπτυξης. · με την εμπορευματοποίηση υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης και του περιορισμού της αποστολής σε όργανο καταστολής .. · με την εμφανή αδυναμία του πιστωτικού συστήματος να στηρίξει την παραγωγική βαση… · και την υποκατάσταση δημοκρατικών λειτουργιών από τον «εξουσιοδοτήσω» σε μια «επικοινωνιακή δημοκρατία»κτλ και επειδή αυτά δείχνουν ότι ο ρόλος της πολιτικής εκπροσώπησης χώρας στις διεθνείς και ευρωπαϊκές εξελίξεις κινδυνεύει να γίνεται ολοένα και πιο διαχειριστικός, εγκαταλείποντας τον τομέα της πολίτικης διαπραγμάτευσης και των συμμαχιών για να να υπάρξουν όχι απλα μεταρρυθμίσεις αλλά αλλαγές στο ατελέσφορο σχέδιο εξόδου από την κριση,εχει σημασία να υπογραμμιστεί οτι: Η επέτειος του οκτωβρη είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να επικαιροποιηθει η αποστολή της προοδευτικής παραταξης,όχι μόνο για να υπερασπίζεται την ιστορική της συμβολή ,τις ριζες της, αλλά για να διαμορφώνει κυβερνητικές πλειοψηφίες που θα στοχεύουν στη σωτηρία και των πολιτών και της χώρας ταυτόχρονα!

Αρθρο Του Χάρη Τσιοκα Η κρίση των ημερών, με τη διαχείριση των εγκληματικών συμπεριφορών του ναζιστικού μορφώματος, έδειξε με τον πλέον έντονο τρόπο ,και το μεγάλο έλλειμμα που διαχέει τους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας και ιδιαίτερα ορισμένες προοδευτικές εκφράσεις του πολίτικου συστήματος ! Αισθάνομαι σήμερα τη ανάγκη να αναφερθώ στο εμφανές έλλειμμα ορισμένων κόμματων που ενώ αυτοπροσδιοριζονται "προοδευτικά" αδυνατούν να διασυνδεθούν με την κοινωνική διεργασία και ανάγκη, για να συμβάλλουν στη κρίση του πολίτη προκειμένου να οριοθετήσει τη διάφορα ανάμεσα στη ναζιστική ιδεολογία, συμπεριφορά και σύστημα αξιών που πρεσβεύει και την αντίστοιχη προοδευτική ,αριστερή ! Θεωρώ ότι οι εγκληματικού χαρακτήρα δράσεις του ναζιστικού μορφώματος ,παράλληλα με την ποινική εξέλιξη, δεν αποτέλεσαν τουλάχιστον την αφορμή να προκρίνουν τα προοδευτικά αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα, ώστε να δείξουν ότι η διάφορα των ιδεολογιών βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι οι σοσιαλιστές προτάσσουν άνθρωπο κεντρικές συμπεριφορές και δράσεις πολίτικης ενώ τα ναζιστικά και φασιστικά μορφώματα είναι μισάνθρωπο ,δηλαδή θυσιάζουν τους ανθρώπους στο όνομα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της επιβολής οικονομικής πολίτικης και διοικητικής εξουσίας ! Και το γεγονός αυτής της αποκοπής ορισμένων κομμάτων οφείλεται σε 2 λόγους : Ο πρώτος σχετίζεται με το γεγονός ότι όταν το οικονομικό και πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση δεν είναι δίκαιο αυτό δημιουργεί αποστάσεις στη σχέση επικοινωνίας των πολιτικών σχηματισμών που το εφαρμόζουν με τον πολίτη και την κοινωνία! Θολώνουν δηλαδή τα ίδια στην πράξη τη δυνατότητα να αυτοπροσδιοριζονται «προοδευτικά» ανθρωποκεντρικα,αναπτυξιακά δηλαδή σοσιαλιστικά ! Ο δεύτερος λόγος -που κατά τη γνώμη μου είναι και ο πλέον επίκαιρος -αναφέρεται στο γεγονός ότι στις δομές ανάπτυξης των κομμάτων για τη διασύνδεση τους με τα κοινωνικά στρώματα που θεωρούν ότι εκφράζουν, έχουν υποστείλει τον πολιτικό και κοινωνικο ρόλο αλληλοτροφοδοτησης και τον έχουν υποκαταστήσει από πειθαρχημένους τεχνοκράτες η "αξιωματούχους"του κυβερνητικού! Αν ρίξει κανείς μια ματιά σε ορισμένα "προοδευτικά" κόμματα θα διαπιστώσει ότι παρασύρθηκαν από τις "σειρήνες του εποικοδομήματος" και της επικοινωνιακής δημοκρατίας και στελέχωσαν τις δομές τους από αξιωματούχους η τεχνοκράτες που μπορούν μεν να στηρίξουν μια πολιτική "κορυφής" αλλά δεν μπορούν να διαμορφώσουν μια πολιτική βασης,δηλ κοινωνίας και πραγματικά παραγωγικής ανάγκης ! Γιατί η διασύνδεση τους δεν σχετίζεται με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, άλλα με τη σχέση αυτού που τους δίνει τον συγκεκριμένο ρόλο ! Είναι προφανές λοιπόν ότι η αποκοπή ορισμένων κομμάτων από την πολιτική, κοινωνική άρα και οικονομική διεργασία του κοινωνικού μπλοκ με το οποίο επιθυμούν να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους, αυτό να δημιουργεί σύγχυση στις κοινωνικές επιλογές και περιβάλλον «αναμπουμπούλας» στις ναζιστικές ,εγκληματικές συμπεριφορές Το συμπέρασμα γίνεται πλέον καθαρό : Η στελέχωση με σεβασμό στην κοινωνική διασύνδεση και διεργασία λοιπόν, και ο κοινωνικός προσανατολισμός των προοδευτικών η σοσιαλιστικών κομμάτων όταν παύει να υφίσταται, τότε επέρχεται μετάλλαξη του χαρακτήρα ,της ανθρωποκεντρικής αναπτυξιακής αποστολής και εκλογική συρρίκνωση Τα γεγονότα των ημερών δείχνουν και αυτές τις πολιτικές αδυναμίες του σοσιαλιστικου.προοδευτικου χώρου , και ήδη έχουν "ανάψει κόκκινο" σ όσους επιμένουν πως μπορει να υπάρξει σωτηρία της χώρα με « τεχνοκράτες» και «αξιωματούχους» χωρις τους πολίτες και την αλληλοτροφοδοτηση με την κοινωνική διεργασία ! Και αν κυριαρχησουν αυτές οι λογικές τότε δεν θα μιλάμε για το ρολό των κόμματων αλλά παρεών που πολύπλευρα… φθίνουν

4 Οκτώβρη απο το 2009 στο 2013 Του Γ. Πεταλωτή Αν ζούσαμε σε μία Δημοκρατία που θα σεβόταν τη συνταγματική πρόβλεψη για εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, όπου η εκάστοτε αντιπολίτευση δεν θα ζητούσε εκλογές από την επομένη, όπου ο πρωθυπουργός "άστο για αργότερα" (πχ ΝΔ) επιδίωκε πρόωρες εκλογές χωρίς να επικαλείται κανένα λόγο, απλώς για να αποφύγει την προσωπική συντριβή και η αντιπολίτευση (πχ.ΠΑΣΟΚ) έτριβε τα χέρια της , όπου αργότερα κάποιοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στην πιο κρίσιμη καμπή της χώρας παρείχαν ψήφο εμπιστοσύνης με τον όρο να παραιτηθεί ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός (για να έλθει άραγε ποιός?), αλλά κυρίως αν δεν έσκαγε η βόμβα της άμεσης διαχείρισης του συσσωρευμένου επί δεκαετίες οικονομικού αλλά και πολιτικού και κοινωνικού χρέους με τον κίνδυνο της άμεσης χρεοκοπίας , τότε την Κυριακή θα είχαμε εκλογές , αφού θα συμπληρωνόταν η κανονική τετραετία 2009-2013... Πολύ περισσότερα "αν" θα χρειαζόταν για να επιχειρηθεί σύγκριση της μέχρι το 2009 "κανονικής" πολιτικής κατάστασης με αυτήν που επακολούθησε μέχρι σήμερα. Υποθέτω ότι το ΠΑΣΟΚ θα ετοιμαζόταν για μια δεύτερη τετραετία , ίσως με μειωμένα ποσοστά από τα προηγούμενα συντριπτικά, οι Υπουργοί και βουλευτές θα συνέχιζαν τη γνωστή πρακτική των πολλών παρεμβάσεων , των χαμογελαστών φωτογραφιών με λεζάντα "κατόπιν ενεργειών μου", δεν θα μειωνόταν προς το παρόν μισθοί και συντάξεις (θα το αφήναμε για τους επόμενους), δεν θα ήταν της μόδας οι επαναστατικές μούτζες, τα γιουχαίσματα, οι προπηλακισμοί, τα πανώ επιλεκτικής στοχοποίησης προσώπων στο Ηρώον από θερμόαιμους αδικημένους (αλήθεια μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ είναι καλύτερη η κατάστασή τους άραγε!), δεν θα βλέπαμε αφίσες με"¨καταζητούμενους" βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από τις Σπίθες της περιοχής μας (μάλλον τελείωσε η θεάρεστη αποστολή τους πλέον!), δεν θα βλέπαμε πορείες λαμπαδοφόρων οπαδών του Εφραίμ κάτω από το γραφείο μου (σκέψου να ολοκληρωνόταν η επιστροφή της κλεμμένης δημόσιας περιουσίας τι θα γινόταν!), δεν θα σφύριζαν αδιάφορα σήμερα πολλοί "ανεξάρτητοι " πλέον αυτοδιοικητικοί που επιθυμούσαν το 2010 την όποια κομματική στήριξη για να μην ταυτίζονται με τους "προδότες" πολιτικούς. Δεν θα υπήρχαν μαζικές μετακινήσεις συνδικαλιστών σε πιο ανοιχτές και δήθεν προοδευτικές αγκάλες . Δεν θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα φούντωνε η συμμορία της Χρυσής Αυγής. Οι λιποτάκτες του χθες δεν θα εμφανιζόταν ως σημερινοί σωτήρες. Βέβαια θα έμεναν και πολλά καλά. Θα ολοκληρωνόταν ο Καλλικράτης, θα ίσχυε στα ΑΕΙ ο νόμος Διαμαντοπούλου που καταργούσε πολλές παθογένειες στα Πανεπιστήμια και ήταν ο πρώτος νόμος που κατήργησε η τριμερής κυβέρνηση, παρόλο που τότε ψηφίστηκε από 250 βουλευτές. Δεν θα είχε καταργηθεί η "ανοιχτή διακυβέρνηση (opengov) που παρά τη λοιδωρία έφερε σε πολλές σημαντικές θέσεις της διοίκησης που πάντα (όπως και επανήλθε με την γνωστή αναλογία της τρικομματικής) στελεχωνόταν από τους κομματικούς κολλητούς Υπουργών. Δεν θα καταργούναν η ΔΙΑΥΓΕΙΑ, με την οποία καμία πράξη και δαπάνη του ευρύτερου Δημοσίου δεν ίσχυε αν δεν δημοσιοποιούνταν στο διαδίκτυο και την οποία η κυβέρνηση Σαμαρά καταργεί. Ο χώρος της Υγείας δεν θα βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης όπως σήμερα, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση που θεσπίσαμε θα περιόριζε προς το δημόσιο όφελος την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία στο φάρμακο. Η αξιολόγηση με κριτήρια ορθής αντικειμενικότητας θα απέτρεπε την οριζόντια ερήμωση του Δημοσίου και της Παιδείας από αξιόλογα στελέχη . Αυτά βέβαια και πολλά άλλα, θετικά και αρνητικά, ελλείψεις και λάθη τα οποία σαρώθηκαν από την πραγματικότητα. Την οποία ακόμη δεν αναγνωρίζουμε. Γιατί η τεράστια προσπάθεια που έγινε από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να μην πτωχεύσει η χώρα απαξιώθηκε, λοιδωρήθηκε, καθυβρίστηκε στο βωμό της μικροπολιτικής και των συμφερόντων. Όταν στην τότε αντιπολίτευση Σαμαρά εξηγούσαμε το λόγο που οι τραγικές συνθήκες της χώρας απαιτούσαν στοιχειώδη σοβαρότητα και συναίνεση, για να απαιτήσουμε πιο ισχυροί από τους ευρωπαίους εταίρους μας την παροχή χρόνου ώστε να μην μας αποκόψουν από το ευρωπαικό γίγνεσθαι και να μην υποβαθμιστεί κυρίως η ζωή των πολιτών, τότε ο αντιμνημονιακός κ.Σαμαράς αράδιαζε τα Ζάππεια και μας κατηγορούσε ψευδέστατα ότι δεν διαπραγματευτήκαμε(όπως σήμερα δηλαδή...). Όταν ακόμη και η ομοιδεάτισσά του κ. Μέρκελ χρησιμοποιούσε συγκεκριμένους διόλου κολακευτικούς χαρακτηρισμούς για την τότε συμπεριφορά του και την αντίληψή του . Όταν το κίνημα των "αγανακτισμένων" το καπηλεύτηκαν για να ανέβουν οι τότε μικροί της αντιπολίτευσης. Όταν την πλατεία Συντάγματος την μοιραζόταν σε πάνω και κάτω οι χρυσαυγίτες και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν στην πρώτη αντισυγκέντρωση στην Αργυρούπολη εις βάρος μου πρωτοστατούσαν τα "παλληκάρια" της Χρυσής Αυγής με τα λέιζερ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ , διαμαρτυρόμενοι για τη "βία των μνημονίων". Αυτοί που σήμερα πολύ εύκολα ρίχνουν το ανάθεμα στην τότε Κυβέρνηση ας σκεφθούν σε τι περιβάλλον πολιτευόταν και ποιοί ήταν οργανωμένα απέναντί της ευαγγελιζόμενοι τη Γη της Επαγγελίας στον πιο λάθος χρόνο επίδειξης λαικισμού και δημαγωγίας την οποία ακόμη και σήμερα επιδεικνύουν. Τέσσερα χρόνια, τα πιο συμπυκνωμένα πολιτικά και κοινωνικά από τη μεταπολίτευση και μετά. Που χώρεσαν κυβέρνηση Παπανδρέου, Παπαδήμου, τρικομματική και δικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά. Με τα κόμματα να έχουν δημοσκοπικές πρωτιές του 20%. Σήμερα με την ανασφάλεια χειρότερη από πριν, με το success story του κ.Σαμαρά να έχει υποκαταστήσει το εθνικό σχέδιο που ακόμη αναζητείται, με το ΣΥΡΙΖΑ να υπερβαίνει σε δημαγωγία και ανευθυνότητα τις "παλιές καλές εποχές του δικομματισμού" και να θέλει (?) να κυβερνήσει τη χώρα με "εφόδιο το ηθικό του πλεονέκτημα" κατά τον κ.Τσίπρα. Το ΠΑΣΟΚ να είναι ουσιαστικά ένα κέλυφος απονευρωμένο πολιτικά και οργανωτικά και περιοριζόμενο στο άχαρο ρόλο στήριξης της κυβέρνησης, που ελλείψει σοβαρής αντιπολίτευσης προβάλει ως λύση "σοβαρότητας".Την Κεντροαριστερά να αναζητείται ως λύση ανάμεσα σε θεωρητικές συζητήσεις που χρησιμοποιούνται μέχρι στιγμής για επικοινωνιακούς λόγους αλλά και για διασώσεις προσώπων που "είδαν φως και μπήκαν", παρόλο που υπάρχουν προυποθέσεις και πρόσωπα για μια πραγματικά σοβαρή προσπάθεια, στην οποία άλλωστε και πιστεύω. ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ Η ΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΌ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΧΑΡΑΞΕ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ και την οποία κυβέρνηση αλλά και αντιπολίτευση με παραλλαγές δέχονται. Χωρίς ωραιοποιήσεις και προκαταλήψεις και με την εμπειρία που έχει πλέον ο καθένας μας , θετική κι αρνητική , πιστεύω ότι ευρισκόμενοι πλέον στο σημείο μηδέν να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω. Να δείξουμε τη σοβαρότητα και την ψυχραιμία που απαιτούν οι περιστάσεις. Οι κάθε λογής Ηγεσίες να δώσουν το παράδειγμα επιτέλους προς τον πολίτη, ώστε να συμβάλλει στην αντικατάσταση της οργής και του μίσους -με τα γνωστά αποτελέσματα- με την πιο δημιουργική και αποτελεσματική προσπάθεια που οφείλουμε να κάνουμε ως κοινωνία. Να αντικαταστήσουμε τα εύκολα λόγια και τη δημαγωγία με τον ορθό λόγο που μπορεί να μας οδηγήσει σε λύσεις. Επικαλούμενος τη συμπυκνωμένη εμπειρία, θετική κι αρνητική που εκών-άκων απέκτησα ειδικά από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου και συμμετέχοντας με την ιδιότητα αυτή στις πιο κρίσιμες συζητήσεις με ξένους και έλληνες συνομιλητές και ηγέτες χωρών στην αρχή και την πορεία της κρίσης, έχω την πεποίθηση ότι ακόμη έχουμε περιθώρια να αντιληφθούμε όλοι τι έγινε στο παρελθόν , να κατανείμουμε σωστά το βάρος των σκέψεων και αποφάσεών μας, των βαρών της κοινωνίας, ώστε να μην βρεθούμε ξανά στη δυσάρεστη θέση να μετράμε τετραετίες με απώλεια ευκαιριών για τη χώρα και ελλείμματα όχι μόνο δημοσιονομικά αλλά και προσωπικά. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Αρθρο στην εφημερίδα παρατηρητής της Θράκης

Του Χαρη Τσιοκα Αναμφισβήτητα κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ξεπεράσει το έγκλημα μιας δολοφονίας που είχε πολιτικά κίνητρα και που εκδηλώθηκε και ολοκληρώθηκε με την ομπρέλα ενός πολιτικού μορφώματος που χρησιμοποίησε τη δημοκρατία για να την πλήξει θανάσιμα ! Το γεγονός αυτό με τη σειρά του έφερε στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης θέματα, τα οποία εκ των πραγμάτων έπρεπε να είχαν αντιμετωπισθεί , αφού σχετίζονται τόσο με τους κανόνες οργάνωσης της κοινωνίας όσο και με τα αιτια που παράγουν παραβατικότητε. Ο φασισμός και ως ιδεολογία και ως τρόπος ζωής, έχει μέσα του το στοιχείο του διχασμού ,της μισαλλοδοξίας και της απανθρωπιάς!Εκ των πραγμάτων δεν σέβεται το διαφορετικό δεν αντέχει τη δημοκρατία παρ ότι τη χρησιμοποιεί! Η δημοκρατία από την πλευρά της έχει κανόνες, σέβεται την αντιπαραθεση,δεν διώκει ιδέες ,κατοχυρώνει και τον έλεγχο και την αποτελεσματικότητα και τιμωρεί την παραβατικότητα! Γι αυτά τα θέματα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα -χωρίς αποκλεισμούς και προαπαιτούμενα-και οι θεσμοί δημοκρατικής εξουσίας σε συμπαράταξη με την κοινωνία έχουν την υποχρέωση και την ευθύνη και να κρίνουν το έγκλημα και να αποδώσουν δικαιοσύνη, ασφάλεια και καθαρό πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας . Αυτή είναι η μια και η πλέον καθοριστική όψη του σοβαρότατος προβλήματος. Υπάρχει όμως και μια δεύτερη πτυχή που δεν πρέπει να συγχέεται με την πρώτη, και αυτή αφορά τα αιτία που βρίσκουν τεχνικά «τειχη μερικής κοινωνικής ανοχής»γι αυτή την εγκληματική ιδεολογία,τους τρόπους οργάνωσης και απάνθρωπης συμπεριφοράς! Γιατί κακά τα ψέματα ο φασισμός δεν είναι μια «ιδεολογία που έρχεται από το μέλλον», έχει ρίζες στο διχαστικό παρελθόν και βρίσκει έδαφος κοινωνικής ενθυλάκωσης όταν η δημοκρατία παρουσιάζει κενά, ελλείψεις στις θεσμικές λειτουργίες και πολιτικές-κοινωνικές υποχρεώσεις! Η «εξαθλίωση των δημοκρατικών λειτουργιών δημιουργεί τη φασιστική μόλυνση"τονίζει ένας γνωστός ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ και φιλόσοφος Μ αυτή τη έννοια είναι ανάγκη να υπάρξει διαχωρισμός ανάμεσα στην εγκληματική πράξη ,εγκληματική οργάνωση με ομόθυμη πολιτικοκοινωνική καταδίκη και στην αναγκαία δημοκρατική πολιτική αντιπαράθεση προκειμένου τα αιτία των πολιτικών που δημιουργούν κοινωνική απόγνωση , άρα και θυλάκες ανοχής στο ναζιστικό μόρφωμα ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να υποχωρήσουν ! Είναι προφανές ότι πρόκειται τουλάχιστον για άτυχη έκφραση να ταυτίζει κανείς το εγκληματικό ναζιστικό φασιστικό μόρφωμα ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με τη θεωρία των άκρων , αφού τόσο η διαχρονική διαδρομή όσο και η πολιτική μορφή οργάνωσης και δράσης των σχηματισμών της χώρας λειτουργούν όχι μονό με κοινωνική νομιμότητα αλλά και σεβασμό στο συνταγματικό πλαίσιο ! Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι μονομετώπος. διαρκής και σταθερός Ενώ η πολιτική αντιπαράθεση έχει το στοιχείο του ανταγωνισμού, της διαφορετικότητας και της δημοκρατικής νομιμοποίησης για τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν στο όνομα της κοινωνίας! Και τα κόμματα έχουν μεγαλύτερη υποχρέωση με αφορμή την κρίση να αντιπαρατεθούν με προγράμματα και πολιτικές, σ ότι κρίνουν ότι παράγει κοινωνικό διχασμό και προσφέρει άλλοθι ανοχής στις εγκληματικές φασιστικές συμπεριφορές Χρειαζόμαστε ακόμα και την σκληρή εναλλακτική δημοκρατική πολιτική αντιπαράθεση ,για το σχέδιο εξόδου από την κρίση, προκειμένου η κοινωνική δυσαρέσκεια να μετασχηματίζεται σε άλλη δημοκρατική πρόταση και όχι σε τυφλή βία Η κοινωνία έχει αποδείξει ότι ξέρει να διακρίνει, να αξιολογεί , όταν μπερδεύεται ο πολιτικός λόγος, με την αναγκαία ομόθυμη δημοκρατική καταδίκη του φασισμού . Θυμίζω ότι στη περίοδο της μεταπολίτευσης, που το αίτημα ήταν η καταδίκη της χούντας: Όταν ο κ Καραμανλής επιχείρησε να ταυτίσει το ΠΑΣΟΚ με την «αριστερά της αριστερας», ο λαός όχι μονό δεν το δέχθηκε αλλά στήριξε το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα ως ενναλακτικη πρόταση διακυβέρνησης και κοινωνικής ελπίδας! Αυτό είναι το θέμα. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να ευνοήσει μια σκληρή αλλά αναγκαία δημοκρατική αντιπαράθεση ελπίδας για την έξοδο από την κρίση ώστε να μην υπάρχει ζωτικός χώρος ανοχής η εκλογικής στήριξης φασιστικών μορφωμάτων!

Γράφει ο κ. Κρανιδιώτης Φαήλος, για τις αποψεις που εξέφρασε ο συνεργάτης του Α. Σαμαρά Χρ.Λαζαριδης οτι εχει δίκιο για τα δυο άκρα που αναφέρει επιχειρώντας να πείσει υποστηρίζοντας τον, πως έτσι ειναι όπως τα λεει.. Διαβάστε το άρθρο του κ. Κρανιδιώτη, που δημοσίευσε στη γνωστή ιστοσελίδα και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη Η ανομία είναι εχθρός του λαού. Οι ταραχές, τα έκτροπα, έχουν σχεδόν πάντα σαν θύματα τους απλούς ανθρώπους, την ζωή, την τιμή, την περιουσία τους. Όποιοι σπέρνουν την ρητορική του μίσους, όπου κι αν ανήκουν, δεν σκέφτονται, ότι αρκούν κάποιοι να τους πάρουν στα σοβαρά, να πιστέψουν τα επαναστατικά φούμαρα, για να χυθεί αίμα. Ο Πάνος Καμμένος προέτρεψε προχθές να λυντσάρουν τον Πάχτα. Τάχα μου «πολιτικά», είπε ο λαγός στο λιοντάρι. Την επομένη, έτσι όπως έτρεχε σαν έντρομο ζαρκάδι, για να ξεφύγει από το μαινόμενο πλήθος, έμαθε, πως πρέπει να βουτάς την γλώσσα σου στη λογική και το εθνικό συμφέρον, πριν μιλήσεις. Ο Πάνος είναι κι αυτός πολίτης και πατέρας κι ευτυχώς δεν έγινε τίποτα μοιραίο. Προ μηνών είχα γράψει, πως στην δημοκρατική πολιτεία το μονοπώλιο της βίας ανήκει μόνο στο κράτος, στα συντεταγμένα όργανα του, στην Αστυνομία και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Μόνο αυτό μπορεί να ασκήσει βία, εφαρμόζοντας τους νόμους και το Σύνταγμα, έναντι οποιασδήποτε εσωτερικής ή εξωτερικής απειλής. Στην δημοκρατία, ο πολίτης έχει δικαίωμα να ασκήσει βία, μόνον όταν είναι σε νόμιμη άμυνα. Ορυμαγδός τότε οι ύβρεις της αριστεράς, που θέλει πάντα να ακκίζεται με την «επαναστατική βία». Το ‘πα στο σκύλο μου και δάκρυσε. Σαν να τους χτύπησα με το σφυράκι το γόνατο. Όμως αδέρφια, αυτό, το ότι το μονοπώλιο της βίας ανήκει μόνο στο δημοκρατικό κράτος, είναι αυτό που αρνείται κι ο υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής, όταν τραβάει το μαχαίρι και το καρφώνει στην καρδιά ενός Έλληνα εργαζόμενου, φτωχού όπως, υποθέτω, κι ο ίδιος. Οι κουκουλοφόροι στις Σκουριές ή στα Εξάρχεια, οι εμπρηστές περιουσιών κι ανθρώπων, οι κατηγορούμενοι για τρομοκρατία στο Βελβεντό, οι πιστολάδες της Σέχτας, δεν διαφέρουν σε τίποτα με τον αψύ Χρυσαυγίτη φονιά. Όλους τους έχει πείσει η ρητορική του μίσους, που με τόση ευκολία σπέρνουν οι ηγεσίες των δύο άκρων. Και δεν υπάρχει «καλό» και «κακό» έγκλημα. Δεν υπάρχει αποδεκτή ανομία, είτε έχει εθνικιστικό, είτε ψευτοπροοδευτικό επίχρισμα. Κι όποιοι μιλούν για συμψηφισμούς είναι απλά ψεύτες κι υποκριτές. Θέλουν να στραβωθούμε, να μην βλέπουμε κατάματα την αλήθεια. «Δεν ήταν κατάλληλος ο χρόνος» γι’ αυτό που είπε ο Χρύσανθος; Σοβαρά; Για την αλήθεια όλοι οι χρόνοι είναι κατάλληλοι. Η αλήθεια είναι επιβεβλημένη στο διηνεκές. Όποιος καλλιεργεί τη βία κι όποιος την εφαρμόζει, είναι άκρο. Στ’ αλήθεια κι όχι «θεωρητικά». Και για τους μεν και για τους δε, ίδιος ο νόμος κι η φυλακή. Όποιος διαφωνεί με τον Χρύσανθο, κάτι ψευτοπροοδευτικά παρτάλια κυρίως, ενοχλούνται τα μάλα, γιατί τους βγάζει την κουκούλα. Πονάει η αλήθεια. Όταν με την επίμονη κι οργίλη προπαγάνδα, μαύρη ή κόκκινη, νυχθημερόν από μπαλκόνια, οθόνες, μικρόφωνα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργείς το κλίμα για να θεωρηθούν, οποιοιδήποτε, ως στερηθέντες το δικαίωμα στην ζωή και την τιμή, τότε η κατάληξη είναι μοιραία. Τραμπουκισμοί, λυντσάρισμα, καμμένες περιουσίες, πιστολιές, μαχαιριές. Φέρετρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, υφισταμένων και πιθανών, προέρχονται από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία, όπως δείχνουν οι μετρήσεις, έχει κι αυτός διαρροές προς το κόμμα του Μιχαλολιάκου. Είναι ψηφοφόροι – τιμωροί. Οργισμένοι, απελπισμένοι. Δεν είναι εθνικοσοσιαλιστές. Δεν πιστεύουν στην φυλετική θεωρία. Η πλειοψηφία τους ούτε μαύρα μπλουζάκια φοράει, ούτε τριάδες κι εν – δυό κάνει, ούτε πατάει το πόδι της στις εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής. Η πλειοψηφία τους, όπως ο μέσος νοικοκύρης απεχθάνεται το αίμα και το μπάχαλο. Ψήφισαν ή λένε πως θα ψηφίσουν την ΧΑ για να την «σπάσουν» στο πολιτικό σύστημα. Δεν προσδοκούν λύσεις. Το ξέρουν. Η ηγεσία όμως της Χρυσής Αυγής, ο σκληρός πυρήνας των ανθρώπων που ίδρυσαν και στελέχωσαν την οργάνωση από την εποχή του μισού τα εκατό, είναι άλλη ιστορία, εκ πεποιθήσεως εθνικοσοσιαλιστές. Μην κοροϊδευόμαστε. Δεν είναι απλά εθνικιστές, όπως εγώ και κάποιοι άλλοι. Δεν είναι στα χνάρια και την παράδοση του Δραγούμη, του Συκουτρή, του Παπαναστασίου. Είναι στην γραμμή του Ες. Πιστεύουν στην ολοκληρωτική κι αυταρχική διακυβέρνηση, εκθειάζουν την δικτατορία, τον Μεταξά, τον Παπαδόπουλο αλλά τα νάματα της πολιτικής καταγωγής τους είναι στον Φαιό Οίκο του Μονάχου, στο Braun Haus, την πάλαι ποτέ έδρα του NSDAP. Έλκονται ακαταμάχητα από τον ακτιβισμό του πεζοδρομίου και την πολεμική ρητορική του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, τα σύμβολα του, τα στελέχη και τον αρχηγό του, τον φυλετισμό του κι έχουν αφιερώσει πολύ μελάνι εκθειάζοντας τα. Να λοιπόν, που κάποιος στην Αμφιάλη, τα πήρε σοβαρά όλα αυτά κι έγινε φονιάς, όπως οι οργισμένοι των τρομοκρατικών οργανώσεων κατάπιαν το «ταξικό μίσος» και το έκαναν σφαίρες και βόμβες κατά της κοινωνίας, αν δεν κάνω λάθος, εξίσου φονικά με τα μαχαίρια, έλκοντας την δική τους πολιτική καταγωγή από τον Λένιν, τον Στάλιν και την φονική ΟΠΛΑ. Άλλοι ονειρεύονται δικτατορία και ξεκαθάρισμα των αριστερών «μιασμάτων» κι άλλοι ζαχαρώνουν Μελιγαλάδες. Κι οι δυο βλάπτουν σοβαρά την Πατρίδα. Αρέσει δεν αρέσει, το χρέος μας είναι να εφαρμόσουμε άτεγκτα το Νόμο. Με ατσάλινο χέρι, χωρίς δισταγμούς και παλινωδίες. Είτε μαύρα φοράνε, είτε κόκκινα, είτε ροζ, όποιοι παραβιάζουν το νόμο, είτε τελώντας εγκλήματα, είτε προτρέποντας σε αυτά, έχουν μόνο μια θέση: πίσω απ’ τα κάγκελα. Τυχόν απαγόρευση της Χρυσής Αυγής ως κόμματος, θα οδηγούσε στην γιγάντωση της. Με την αχλύ του μυστηρίου και την αίγλη του καταδιωκόμενου θα γινόταν ελκυστικότερη σε αρκετούς τσαντισμένους κι απελπισμένους πολίτες, ιδίως νέους. Θα άλλαζε όνομα, υποψήφιους και θα ήταν πάλι εδώ. Θυμηθείτε την ιστορία του ισλαμικού κόμματος στην Τουρκία. Θυμηθείτε την ιστορία του ίδιου του ΚΚΕ. Η λύση είναι μία: άτεγκτη κι αδιάκριτη εφαρμογή του νόμου. Και σημειώστε κάτι. Η κοπέλα της ΔΙΑΣ που συνέλαβε τον φονιά, έσωσε τη χώρα και δεν αστειεύομαι. Της αξίζει μια ελάχιστη ηθική αμοιβή. Αν ο δράστης έμενε ασύλληπτος, θα είχε καεί η Αθήνα. Οι λύκοι περίμεναν, όπως το 2008. Καθήκον μας να φυλάξουμε άγρυπνα τα τείχη της νομιμότητας, δίνοντας παράλληλα, επιτέλους, παράδειγμα ηγεσίας. Καθήκον μας να μην επιτρέψουμε άλλα μέτρα, να μειώσουμε βήμα – βήμα την ανεργία και διαχειριζόμενοι σωστά, όχι μόνο τα λίγα χρήματα που ίσως περισσέψουν σε λίγο, αλλά τα σύμβολα, να σηκώσουμε και πάλι ψηλά την περηφάνεια και την ελπίδα των Ελλήνων. Αν η Ζώνη δουλέψει πάλι, αν ο Πειραιάς, γίνει – ήμουν νιος και γέρασα – διεθνές ναυτιλιακό κέντρο, γυρίσουν μαζικά πλοία στην ελληνική σημαία κι η μαζική ανεργία γίνει ανάμνηση κι οι νοικοκύρηδες ξανά νοικοκύρηδες, αν τσακίσουμε την λαθρομετανάστευση, προχωρήσουμε γοργά στην ΑΟΖ και την εκμετάλλευση της, αν αποκαταστήσουμε το κύρος και το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, που πλήξαμε ασυγχώρητα, τότε δεν θα υπάρχει χώρος για κανέναν ακραίο, την προπαγάνδα του, τα μαχαίρια ή τα κουμπούρια του. Η Χρυσή Αυγή, όπως και οι παλαβές σέχτες του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία είναι το σύμπτωμα, όχι η αρρώστια. Κι η αρρώστια θεραπεύεται με αυτά που είπα. Αδέρφια, η Πατρίδα έχει τεράστια προβλήματα. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι να την κάψουμε και να αλληλοσκοτωθούμε. Και ξαναλέω: το δικαίωμα στη βία ανήκει μόνο στο δημοκρατικό κράτος. Συντριβή όποιου το αρνείται. Τελεία και παύλα. Πηγή Antinews

Όσο κυλούν οι ημέρες, πάνω από την Ελλάδα εξαπλώνεται μια νέου τύπου πανώλη που διαρκώς κλιμακώνεται και συνοψίζεται σε μια λέξη: «Αντιτσιπρίτιδα», γράφει ο δημοσιογράφος Σπύρος Σεραφείμ στο protagon και εξηγεί ποιά είναι τα συμπτώματα. Και συνεχίζει το άρθρο: Η εν λόγω ασθένεια πλήττει όλο και περισσότερους, καθημερινά εμφανίζονται πολλοί να «νοσούν» από την εν λόγω «μάστιγα», οι οποίοι φυσικά και δεν μπορούν να καταχωριστούν στους όψιμους υπερασπιστές του Αλέξη Τσίπρα - μην εξηγώ τα αυτονόητα. Εννοείται ότι δεν ανήκω στους σωματοφύλακες-υποστηρικτές του, άλλωστε όποτε διαφωνώ εκδηλώνω τις ενστάσεις μου απέναντί του. Απλώς, τώρα, δεν μπορώ να μην καταγράψω ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, το οποίο με κοινωνικούς-ανθρώπινους όρους μπορεί να θεωρείται και ως άδικο. Όχι, όμως, όταν ομιλούμε με πολιτική γλώσσα. Εκεί, όλα επιτρέπονται, όπως άλλωστε στον έρωτα και στον πόλεμο, σωστά; Η νέα «λαίλαπα», λοιπόν, ο νέος «ιός» που διοχετεύει παντού «μικρόβια» που στερούνται επιχειρημάτων -και σίγουρα λογικής- είναι η «αντιτσιπρίτιδα». Για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, φταίει ο Τσίπρας. Ό,τι κάνει ο Τσίπρας, είναι λάθος. Από το πουκάμισο που θα φορέσει, μέχρι αυτά που είπε -ή δεν είπε- στη ΔΕΘ. Έχει ήλιο και ζεσταινόμαστε; Ο Αλέξης φταίει. Αρχίζει και κάνει κρύο τα πρωινά και ψάχνεις το σεντόνι με κλειστά τα μάτια; Ο Τσίπρας είναι υπεύθυνος. Δε σου πέτυχε το κυριακάτικο σουφλέ; Μη με ρωτήσεις που οφείλεται, ξέρεις. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι αυτή η πολιτική μπεσαμέλ, που χρησιμοποιούν άκριτα πάρα πολλοί, έχει από καιρό «κόψει», αφού -πολύ απλά- στερείται δύο πολύ βασικών συστατικών: πολιτικών επιχειρημάτων. Το πολιτικό φαγητό που σερβίρεται, λοιπόν, δεν έχει ομοιογένεια, είναι «τουρλού», όλα μέσα, δίχως γεύση, η πολιτική κουζίνα γέμισε καπνούς, το «φαγητό» κάηκε. Η εκφυόμενη πολιτική προκατάληψη -που έχει εγκύψει, εσχάτως, στις περισσότερες συζητήσεις γύρω μας- εκφέρεται, πλέον, με έναν λόγο που δε στερείται μόνο επιχειρημάτων, αλλά εκδηλώνεται και με ένα άσβεστο μίσος για το πολιτικό πρόσωπο του Τσίπρα -κάποιες φορές και για τον ιδιωτικό του βίο- χωρίς, τις περισσότερες φορές, να υπάρχει καν αφορμή. Είσαι σε ένα γεύμα γνωστών, φίλων, γειτόνων κ.λπ., συζητάτε, για παράδειγμα, για το πετρέλαιο. Ξεκινάει, λοιπόν, κάποιος υβρίζοντας τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καν να κολλάει οτιδήποτε από αυτά που λέει, στην κουβέντα, εμφανίζοντας έναν πολιτικό αυτισμό. Δε γίνεται, αδερφέ μου, να μιλάμε για το πείραμα του Cern και να ξεκινάς να λες «ο Τσίπρας, όμως...» ή «ναι, μωρέ, είδαμε και τον Αλέξη» όταν μιλάς π.χ. για τις μπανάνες. Δεν μπορεί να λες τα προβλήματα που έχεις στη διαβίωσή σου και να σου απαντά ο άλλος, χωρίς περιστροφή, «ναι, εντάξει, θα έρθει ο Αλέξης να μας σώσει χαχαχα». Και αν κάνεις το λάθος και, ειλικρινά αθώα, ρωτήσεις «και πώς το ξέρεις ότι δε θα το κάνει, τελικά;», αυτομάτως γίνεσαι ο εχθρός του συνομιλητή σου, «είσαι ψηφοφόρος του κόμματος», εκείνος που «δεν ξέρεις, καημένε μου, τι σε περιμένει, αν αναλάβει ο Τσίπρας». Να το σταματήσω με τα παραδείγματα, έχεις καταλάβει, τα βλέπεις κι εσύ φαντάζομαι. Απλώς, θεωρώ πως πρέπει οι χτυπημένοι από τη νόσο «αντιτσιπρίτιδα» να σκεφτούν μήπως, εν τέλει, όλη αυτή η μανία που έχουν και εκδηλώνουν προς το πρόσωπό του, στρέψει τους υπόλοιπους, από αντίδραση, προς τον Αλέξη και το κόμμα του - άρα οι «αντιτσιπρικοί» ίσως συναντηθούν με το «κακό» από εκεί που δεν το περιμένουν. Μπορεί να διαφωνείς με όλα όσα κάνει ο Τσίπρας -αφορμές σοβαρές πάντα υπάρχουν- μπορείς να στηλιτεύεις τις όποιες κινήσεις του, αλλά να το κάνεις, πρώτον, με συγκεκριμένες αιτιάσεις και, δεύτερον, όταν υπάρχει σχετική συζήτηση, όχι επί άσχετων θεμάτων. Δεν μπορούμε να συζητάμε, ρε φίλε, για κεραμικές εστίες και να μου λες για τον Αλέξη και ότι δεν μπορεί να κάνει πυρόλυση - έλεος. Να γνωρίζεις, επίσης, πως το φάρμακο για την «αντιτσιπρίτιδα» είναι μόνο η πολιτική λογική. Και κανένα φαρμακείο δεν την πουλά.