Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Δεν έρχεται η τροικα αν πρώτα δεν καταλήξουμε στις αποφάσεις. Αυτο ηταν το μηνυμα που έστειλαν οι δανειστές μας οπως αλλωστε κάθε αλλη φορά. Δεν έρχεται στην Αθήνα διότι δεν υπάρχει πρώτα συμφωνία. Και τι συμφωνία θέλουν; Απολυσεις εργαζομένων στο δημοσιο, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ψήφιση του ενιαίου φόρου ακινήτων και ολα τα υπόλοιπα που κάθε φορά ζητάνε οι κύριοι της τροικα. Κάθε φορά τα ιδια και τα ιδια. Μέρος του παιχνιδιού τους ειναι και δεν καταλαβαίνω γιατι δεν το έχουν αντιληφθεί εδω οι δικοί μας. Αυτοί δηλαδή που συζητούν μαζι τους. Εκτός και αν δεν ξέρω τι να πω, γίνονται ολα αυτα που γίνονται βάζοντας και εμείς το δικό μας χεράκι. Βοηθώντας δηλαδή τις απαιτήσεις τους ετσι ωστε σε αυτο που λέγεται διαπραγματευση να έχουν αυτοί το πρώτο λόγο. Δεν εξηγείται αλλιώς, κάθε φορά ίδιες λέξεις σχεδόν χρησιμοποιούν οι δανειστές στο ίδιο παιχνίδι ακριβώς και εμείς ακόμη καθόμαστε και τους κοιτάμε. Είμαστε σαν τους ασθενείς που εξαρτώμαστε απο τις φαρμακευτικές ουσίες γιατι νομίζουμε οτι θα γίνουμε καλα. Κάπως ετσι και οι δανειστες μπορει να μας βλέπουν. Και επειδή ένας ανήμπορος κανει οτι του λεει ο γιατρός και ας ειναι και λάθος αλλα μέχρι να αποδειχθεί το λάθος ο ασθενής μπορει και να κινδυνεύσει, ετσι και στη περίπτωση με την τροικα. Μας χορηγούν φάρμακα για να ζήσουμε αλλα κανείς δεν ειναι σίγουρος ακόμη αν τελικά το συγκεκριμένο φάρμακο ειναι και το σωστό. Δεν έρχονται στην Αθήνα διαμήνυσαν, αν πρώτα δεν λήξουν τα προαπαιτούμενα. Τα μετρα δηλαδή. Και εμείς παρακαλάμε να έρθουν. Ωραία, μετα απο αυτο ποιος ειναι ο κυρίαρχος στη διαπραγμάτευση, πείτε μου σας παρακαλώ.