Ο πρώην υπουργός υγείας Α. Λοβέρδος με άρθρο του στην εφημερίδα τα νέα , εξηγεί γιατί ψηφίζει τα μέτρα με καθαρή τη συνείδηση όπως λέει, και σε μια ηγετική εμφάνιση στην ουσία,  καλεί τους συναδέλφους του να πράξουν το ίδιο. Παράλληλα, μιλάει για εκβιαστικά δηλήμματα που τίθενται χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει ίχνος αναπτυξιακής πολιτικής . Το άρθρο του κ. Α. Λοβέρδου έχει ως εξής: Οι βουλευτές της παρούσας Βουλής, που ήμασταν όμως και στην προηγούμενη Βουλή, καλούμαστε για τέταρτη φορά μέσα σε τρία χρόνια να ψηφίσουμε δύσκολα και σκληρά μέτρα περικοπών. Τέταρτη φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε ευρισκόμενοι ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων. Δίνουμε στην Ελλάδα, την πατρίδα μας, μια ακόμη ευκαιρία, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τους πολίτες της, ή την αφήνουμε να καταρρεύσει; Για τέταρτη φορά θα ακούσουμε υποσχέσεις περί τελευταίου γύρου, αναπτυξιακών πολιτικών, επιστροφών των περικοπών όταν θα το επιτρέψουν οι συνθήκες κ.ο.κ. Δύσκολα, σκληρά αλλά πολύ συγκεκριμένα μέτρα, που ως μόνο δήθεν ελπιδοφόρο πλαίσιο έχουν τις εύκολες, αλλά γενικόλογες και εν τέλει ανύπαρκτες αναπτυξιακές προοπτικές. Ετσι, όμως, όσοι γνωρίζουμε από κοντά τα πράγματα, αντιλαμβανόμαστε πως καλούμαστε να ξαναψηφίσουμε όχι απλώς υπό το κράτος εκβιαστικών διλημμάτων, αλλά ενός κατά κυριολεξία ωμού εκβιασμού, δίχως πραγματικές ελπίδες οικονομικής ανάκαμψης κι ανόρθωσης της χώρας μας. Τρεις φορές ως υπουργός και βουλευτής  και σήμερα τέταρτη φορά ως βουλευτής θα κάνω το καθήκον μου. Θα στηρίξω τη συμφωνία των τριών αρχηγών, που εμπεριέχει τα αποτελέσματα μιας πολύμηνης διαπραγμάτευσης. Η επιμέρους διαφωνία της ΔΗΜΑΡ δεν ξεπερνά ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνολικού θεματολογίου της διαπραγμάτευσης. Η δυνατότητα επέκτασης των συμβάσεων και ένα επιμέρους επίδομα δεν ξεπερνούν το 5% της συνολικής ύλης. Στηρίζω, λοιπόν, αυτή τη συμφωνία. Θα μπορούσα να πω “αρκετά!”, ας σηκώσουν το βάρος τώρα οι άλλοι, που υποσχέθηκαν, που έταξαν, που μιλούσαν για ανύπαρκτα “άλλα μείγματα”! Δεν είναι, όμως, εθνικά και πολιτικά ορθή κι ωφέλιμη μια τέτοια συμπεριφορά. Δεν πρέπει να την παρακολουθήσουμε. Πρέπει να αδιαφορήσουμε για τις κατηγορίες των δημαγωγών, τους προπηλακισμούς και τις ύβρεις και να κάνουμε το καθήκον μας, δίνοντας στην Ελλάδα την ευκαιρία να συνεχίσει να αγωνίζεται. Εγώ, πάντως, έτσι θα πράξω, δίχως να κρυφτώ, δίχως συμβιβασμούς και, οπωσδήποτε, δίχως κυβερνητικά ανταλλάγματα. Δίχως, όμως, ανάπτυξη, η χώρα δεν θα προχωρήσει. Χωρίς μείωση της ύφεσης, η χώρα δεν θα καταφέρει να αντέξει. Αν με τη στάση μας στη Βουλή καταφέρουμε να χρηματοδοτηθούμε τις επόμενες εβδομάδες κι έτσι γλιτώσουμε τη βίαιη κατάρρευση, δηλαδή τη φτώχεια, τη δυστυχία και την εγκληματικότητα, τότε χωρίς ανάπτυξη κινδυνεύουμε με βαθμιαία κατάρρευση της οικονομίας μας και με τα ίδια ακριβώς τραγικά αποτελέσματα. Ανάπτυξη, όμως, υποσχέθηκαν ώς τώρα τρεις πρωθυπουργοί, δίχως να υπάρχει ούτε καν ένα σχέδιο γι’ αυτήν. Ολοι λένε πως δεν πρέπει να αφήσουμε την ύφεση να μας αποτελειώσει, αλλά κανείς δεν εφαρμόζει πολιτικές εναντίον της. Και οι αντιπολιτεύσεις δεν έχουν τίποτε να προτείνουν. Με δεδομένα τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς και το δυσμενές για την Ελλάδα επενδυτικό κλίμα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να μειώσουμε την ύφεση είναι να χτυπήσουμε αμέσως και βίαια την κρατική γραφειοκρατία που δυναστεύει την οικονομία. Είναι απαράδεκτο να διαπιστώνουμε πως η στάση της Διοίκησης και της Δικαιοσύνης απέναντι στην οικονομία είναι η ίδια με αυτήν του 2008, όταν ξεκίνη- σε η υφεσιακή περιπέτεια. Κι επειδή η μάχη εναντίον της γραφειοκρατίας εκεί που αυτή εγκλωβίζει την οικονομία δεν δίδεται, αλλά αντιθέτως συνεχίζονται οι ίδιες πελατειακές κομματικές πρακτικές, η ψήφος μας στη Βουλή την Τετάρτη αλλά και στον προϋπολογισμό πρέπει να συνοδευτεί με τη συμμετοχή μας στην καθολική ρήξη με το δεδομένο πολιτικό και κομματικό σύστημα. Αυτή μας η στάση θα δώσει μέλλον και πραγματικές ελπίδες στη χώρα και στους πολίτες της. Αν, αντιθέτως, επιλέξουμε κάποια μορφή αρνητικής στάσης ή υπεκφυγής στην Βουλή, τότε στερούμε από την Ελλάδα τις δυνατότητες να συνεχίσει να αγωνίζεται και την οδηγούμε σε άμεση και βίαιη κατάρρευση. Είναι απολύτως καθαρό: η αποτελεσματική αμφισβήτηση στα κακώς κείμενα των κομμάτων, στις σκοτεινές όψεις της μεταπολίτευσης, στην αδυναμία υποστήριξης των πολιτών περνά μόνο μέσα από τη στήριξη της Ελλάδας στις κρίσιμες ψηφοφορίες των επομένων ημερών στη Βουλή. Κι αμέσως μετά τη χρηματοδότηση της χώρας, οι δραστηριότητές μας θα συμπληρωθούν και θα ολοκληρωθούν με τον αγώνα μας για τη ρήξη, την ανατροπή και τη ριζοσπαστική αλλαγή κομμάτων και πολιτικών στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας. Είναι η ώρα των καθαρών λύσεων. Ολοι μας βρισκόμαστε προ των ευθυνών μας.»

Οι νεότεροι ίσως δεν γνωρίζουν, αλλά τη δεκαετία του 1970 ακουγόταν παράταιρο αν κάποιος δήλωνε «κεντραριστερός» και, ταυτόχρονα, τασσόταν υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Το ίδιο περίεργο και ντιφατικό μοιάζει σήμερα, σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, να αυτοπροχώρας, μέσα από τη δίκαιη εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής. Και τότε και σήμερα, προσωπικότητες και πολιτικοί σχηματισμοί φάνταζαν αιρετικοί» απέναντι στη δεσπόζουσα «ορθοδοξία». Η κυρίαρχη αντίληψη, όμως, είναι αυτή που τελικά καθορίζει και την πολιτική γεωγραφία σε κάθε ιστορική συγκυρία. Και αυτή τη και πολιτικά γεγονότα που λειτουργούν ως καταλύτες, προξενώντας τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Είναι τότε που οι διαχωριστικές γραμμές του χτες πέφτουν ή επανακαθορίζονται μπροστά στην επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι σύγχρονες προκλήσεις. Οι πολιτικές δυνάμεις που δεν το αντιλαμβάνονται ή δεν μπορούν να ανταποκριθούν έχουν σίγουρο προορισμό το «νεκροταφείο» της Ιστορίας, ακόμα και Το παράδειγμα της Ενωσης Κέντρου είναι χαρακτηριστικό. Στον αντίποδα βρέθηκε το ΠΑΣΟΚ, αλλά σε κάποιο βαθμό και η ΝΔ, που διεύρυνε τότε τα όρια της παραδοσιακής Δεξιάς προς το Κέντρο. Περίπου 40 χρόνια μετά, το ιστορικό γεγονός της κρίσης χρέους παράγει τέτοιου μεγέθους ανατροπές. Ας τολμήσουμε μερικές παραδοχές για τη σημερινή πραγματικότητα: Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή φαίνεται να παγιώνει τη θέση του ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη στον χώρο της «Κεντροαριστεράς». Πολλοί το αμφισβητούν. Τι σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά; Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα λαϊκιστικό κόμμα; Σαφώς και είναι. Αυτή η άποψη, όμως, δεν αναιρεί τη θέση ότι σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας καταγράφεται ως η νέα «Κεντροαριστερά». Ας μη συγχέεται όμως με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1970, που παρά τα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά του ανταποκρινόταν σε ιστορικά αιτήματα του ελληνικού λαού. Οι κοινωνικές ανάγκες, τα πολιτικά δεδομένα και τα διακυβεύματα 30 χρόνων πριν είναι τελείως διαφορετικά με τα σημερινά. Σήμερα, το δημόσιο συμφέρον δεν έχει καμία σχέση με τον κρατισμό και την ανάπτυξη με δανεικά. Δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο για αυταπάτες ούτε για τη διαιώνιση του πελατειακού κράτους με άλλο όνομα. Απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο υπάρχουν πολιτικές διεργασίες για την ανασύσταση του χώρου της «Κεντροαριστεράς» ή της «σοσιαλδη-μοκρατίας», εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ. Αναμφίβολα, είναι γόνιμες και δημιουργικές. Ωστόσο, στον βαθμό που αποδέχονται τις βασικές δεσμεύσεις της χώρας για την παραμονή στην ευρωζώνη, αποτελούν περισσότερο, στη σημερινή συγκυρία, ένα κομμάτι της ευρύτερης πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια, πολύ περισσότερο δεν αποτελεί καν ένα μαζικό κοινωνικό ζητούμενο η δημιουργία ενός ή περισσότερων νέων «ΚΟΔΗΣΟ». Παράλληλα, ραγδαίες αλλαγές συμβαίνουν και στον ευρύτερο χώρο λαϊκιστικού μπλοκ μέσα από τα σπλάγχνα της, καθώς και οι επιμέρους διαφοροποιήσεις εντός της ΝΔ, το καταδεικνύουν. Και βέβαια, πάνω από το νέο πολιτικό τοπίο πλανάται πλέον το φάντασμα του φασισμού της Χρυσής Αυγής.Στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται, αναδύεται όλο και πιο πιτακτικά η ανά-γκη για τη δημιουργία ενός συνεκτικού, δημοκρατικού και ευρωπαϊκού μετώπου απέναντι στον λαϊκισμό που υπονομεύει την εθνική προσπάθεια και τον φανατισμό των άκρων που απειλεί τη δημοκρατία. Το διακύβευμα για τη χώρα είναι ένα. Η διασφάλιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας στο πλαίσιο μιας ευρείας και κοινωνικά δίκαιης οικονομικής ανασυγκρότησης και η επαναθέσμιση της ελληνικής Πολιτείας στο πρότυπο ενός σύγχρονου κράτους δικαίου. Μόνο έτσι θα υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και θα στείλουμε ξανά στο περιθώριο τον φασισμό και τον φανατισμό των άκρων. Αυτά θα επιτευχθούν μόνο υπό μία προϋπόθεση, μία ιστορική κατάκτηση: την πολιτική και κοινωνική ενότητα όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Το άρθρο δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Τα Νέα

Του Χάρη Τσιόκα Λίγο πριν την κορύφωση της «διαπραγμάτευσης» και το σκηνικό για τον πολίτη και την πραγματική οικονομία έχει γίνει εφιαλτικό, φοβικό. Ζητούμενο η «Συμφωνία» Συμφωνία για ένα νέο (?) μνημόνιο που το διατυπώνουν με δραματικά εκβιαστικά διλήμματα. Οι τεχνοκράτες της Τρόικα έχουν μετατρέψει τη διαπραγμάτευση του σχεδίου εξόδου της χώρας από την κρίση, σε απαιτήσεις εφαρμογής μέτρων που λειτουργούν ως «πολιορκητικός κριός» της πιο βίαιης και άνευ όρων νεοφιλελεύθερης επέλασης. Τα «τελευταία μέτρα» εξελίσσονται σε βαθειά αντικοινωνικές και αντιαναπτυξιακές επιλογές, που διαμορφώνουν τοπίο τριτοκοσμικής χωράς με έντονες όψεις κοινωνικού διχασμού Οι εργασιακές ανατροπές που στην «εγχώρια» γλώσσα ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις» Τα τείχη προστασίας για τις οφειλές και υποχρεώσεις των τραπεζιτών Τα οριζόντια μέτρα και οι επιπτώσεις στους αδύνατους Η εμπορευματοποίηση λειτουργιών της δημόσιας διοίκησης και η μεταφορά κόστους στον πολίτη Η χρονική προσπάθεια δέσμευσης, επιβολής, του μεγάλου όγκου των μέτρων εντός του 2013, επιχείρημα που «ακυρώνει» την επιμήκυνση Η κωλυσιεργία για επιλογές που μειώνουν το χρέος και το επιτόκιο δανεισμού. Είναι ενδεικτικές συμπεριφορές που δείχνουν νεοφιλελεύθερη επέλαση. Επιλογές που οδηγούν την χώρα σε εποχές, πριν τις μεγάλες αλλαγές που επέβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα, στο «κλείσιμο» αυτού του σκηνικού της διαπραγμάτευσης, που τόσο έντονα – και μοναδικά για κυβέρνηση και πρωθυπουργό - παρουσιάζεται επικοινωνιακά είναι: Θα αποτιμηθούν από την κυβέρνηση οι νεοφιλελεύθερες προτάσεις επέλασης των τεχνοκρατών της τρόικα ως μονόδρομος για τον δανεισμό αρκούμενοι σε μια – δυο θεαματικές κόκκινες γραμμές; ή Θα μπει πιο έντονα στο τραπέζι η πολιτική διαπραγμάτευση ,αφού γίνεται πλέον φανερό και από τις δηλώσεις των κορυφαίων ηγετών της Ευρώπης ότι «η παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ είναι λιγότερο τρομακτική από το χάος που θα προκαλούσε μια Grexit» όπως γράφει ο Economist. Ασφαλώς ο τυχοδιωκτισμός για τις δυνάμεις της προοδευτικής αριστεράς δεν είναι επιλογή! Δεν είναι επιλογή η μονομέρεια και η απομόνωση της χώρας που αποτελούν επιδίωξη των παρασιτικών οικονομικών παραγόντων και των ακραίων δυνάμεων του πολιτικού συστήματος. Είναι προφανές όμως ότι η αξιολόγηση του νέου μνημονίου που επιχειρείται, πρέπει να γίνει από την νομιμοποιημένη κοινωνικά, πολιτική βάση αντιπροσώπευσης. Ιδιαίτερα αλλά όχι μόνο και απ αυτή που πλειοψηφικά καταγράφηκε με τη προγραμματική συμφωνία της κυβέρνησης! Με τουλάχιστον αυτό τον πήχη οφείλει να κριθεί το περιεχόμενο της νέας συμφωνίας για να υπάρξει έγκριση. Γιατί: Η ανάπτυξη Η άρνηση των οριζόντιων μέτρων Τα επιτόκια και η μείωση του χρέους Το κοινωνικό κράτος , οι δυνατότητες των πολιτών στην πρόσβαση σε αυτό, την δημόσια διοίκηση και και η εφαρμογή του ευρωπαϊκού δίκαιου στην Ελλάδα Είναι ένα ενδεικτικό πλαίσιο εξουσιοδότησης επιδιώξεων αυτής της διακυβέρνησης που δεν παρακάμπτεται. Ο Βρετανικός Economist στο πρόσφατο άρθρο εξηγεί, κατά την κρίση του, τους λόγους που οι Γερμανοί άλλαξαν γνώμη και άφησαν πίσω το σενάριο εξόδου από το Ευρώ. Γνωρίζουν οι δανειστές ότι «το γεγονός της υπερβολικής λιτότητας έχει αποτύχει…» αλλά επειδή τονίζει ότι «δεν θα πουν ποτέ το mea culpa» θα ρίχνουν το βάρος στις προηγούμενες κυβερνήσεις ζητώντας από την Ελλάδα «να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της» … Είναι προφανές ότι για τις δυνάμεις της αριστεράς της εμπροσθοφυλακής, το σχέδιο εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να ταυτιστεί με την νεοφιλελεύθερη επέλαση ενός σχεδίου δημοσιονομικών μέτρων που φορτώνουν βάρη στους πολλούς, που αμφισβητούν το Ευρωπαϊκό δίκαιο και επιβάλουν συνθήκες κοινωνικού διχασμού. Η προγραμματική συμφωνία – λειτουργία – αυτής της κυβέρνησης πρέπει να ξεσκονιστεί, να διαβαστεί και να διαβιβαστεί στους Ευρωπαίους ηγέτες και τα θεσμικά όργανα λειτουργίας της Ευρώπης και της χώρας. Οι οικονομικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις των δανειστών, επιβάλλουν την πολιτική διαπραγμάτευση με βάση τη προγραμματική συμφωνία., αναλαμβάνοντας ο καθένας τις ευθύνες του!

Το ΠΑΣΟΚ δεν εχει χρονο να ασχοληθει με τη χώρα και τα προβλήματά της. Προέχει το εσωκομματικό του φαίνεται και αφήνει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στον κ. Σαμαρά ο οποίος πλέον έχει το ρόλο εκτός του πρωθυπουργού και του κόμματος που κάνει αντιπολίτευση στη τρόικα.   Ζητάει απολύσεις η τρόικα, δεν αντιστέκεται το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο Σαμαράς. Τουλάχιστον το πουλάει αυτό. Ζητάει ο Τόμσεν μειώσεις και κόψιμο δώρων στον ιδιωτικό τομέα γιατι αλλού δεν υφίστανται πλέον, πάλι ο Σαμαράς λέει οχι στην εντολή που εχει δώσει στους αρμόδιους υπουργούς να μεταφέρουν στους δανειστές. Έχουν παράλογες απαιτήσεις απο τον Στουρνάρα , τον Βούρτση, τον Μανιτάκη ή τον Λυκουρέτζο; Πάλι ο Σαμαράς τους προσγειώνει. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο αρχηγός του που μοιάζει να ειναι εκτός κλίματος, εκτός δυναμικής παρέμβασης εκτός πλάνου στους πολίτες. Ολα αυτά έχουν ως σποτέλεσμα να έχουν αλλάξει οι ρόλοι. Ο Σαμαράς σε ρόλο συμπολιτεύομενης αντιπολίτευσης και ο Βενιζέλος με το ΠΑΣΟΚ σε ρόλο που δεν θα ζήλευε και ο τελευταίος ηθοποίος και σκηνοθέτης. Κανονικά σε ρόλο ελεγκτή που θα προασπίζει συμφέροντα των πολιτών μέσα απο την κυβέρνηση έπρεπε να είχε ο κ. Βενιζέλος και όχι να αναζητά το ακριβώς αντίθετο, βασιλικότερος του βασιλέως και να ρίχνει σωσίβιο στους πνιγμένους της υπόθεσης. Όμως ο αργηγός του ΠΑΣΟΚ και αριστερά να το στρίψει κανείς δεν θα πεισθεί οτι το εννοεί. Πιο ευκολα θα πιστέψουν το Σαμαρά αν βάλει φωνές στον Τόμσεν παρά το αριστερό ΠΑΣΟΚ που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Εκείνο που υπάρχει ειναι εινα ΠΑΣΟΚ κατακερματισμένο, μικρό, άνευρο, εχοντας χάσει τη φρεσκάδα του παλιού καιρού και την εμπιστοσύνη του κόσμου, που μάλλον δεν επανακτιέται. Επομένως , όταν η γάτα απουσιάζει , χορέυουν τα ποντίκια.  

άρθρο : Του Χάρη Τσιόκα*  Η επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ στη χώρα μας αναμφισβήτητα συνιστά ταυτόχρονα πολιτικό, οικονομικό γεγονός και αυτό γιατί όχι μόνο υπογραμμίζει το ενδιαφέρον μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής χώρας που επηρεάζει καθοριστικά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, αλλά έχει σημαντικό ρόλο στο σχέδιο εξόδου και στη διαμόρφωση των πλειοψηφιών που απαιτούνται εντός της ευρωζώνης. Μ’ αυτή την παραδοχή το λογικό θα ήταν να μη βρίσκουν έδαφος ‘’γονιμοποίησης’’ δύο ακραίες συμπεριφορές αντίδρασης που δυστυχώς διεκδικούν να μετακινήσουν την κρίση των πολιτών από τα ζητούμενα, στην εικόνα και στο συναίσθημα. ·         Η μία συμπεριφορά αφορούσε την αντίδραση(?)-(sic) ορισμένων πολιτικών ηγεσιών- που ούτε λίγο ούτε πολύ έκριναν και προώθησαν στην κοινωνία το αίτημα της ‘’ανεπιθύμητης’’ καγκελαρίου της Γερμανίας αγνοώντας ότι είναι κρίσιμος παίκτης των Ευρωπαϊκών διεργασιών. Δημιούργησαν σύγχυση στην κοινή γνώμη μπερδεύοντας σκόπιμα, την αναγκαία κατά την κρίση μου διεκδίκηση μιας άλλης δίκαιης πολιτικής για την έξοδο από την κρίση, με την οικονομική, πολιτική και κοινωνική απομόνωση της χώρας. ·         Η άλλη εξίσου αδιέξοδη –μοιρολατρική- και μοιραία είναι αυτή που αξιοποιώντας την λογική των άκρων θέλησε να χρησιμοποιήσει το γεγονός μόνο της παρουσίας της καγκελαρίου και όχι το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων, ως το ‘’βάλσαμο’’ που θα οδηγήσει τη χώρα και τους πολίτες στην έξοδο από την κρίση. Μ’ αυτή την έννοια, σε μια δημοκρατία που ξέρει να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα της, το δικαίωμα της ειρηνικής διεκδίκησης των πολιτών για μια άλλη πολιτική και η κατάθεση εναλλακτικών επιχειρημάτων που αφορά τις επιπτώσεις των οικονομικών μέτρων στην Ευρώπη, αποτελούν επιλογές που ούτε πρέπει να απαγορεύονται ούτε να συρρικνώνονται. Το αίτημα να ‘’είμαστε χρήσιμοι και όχι ευχάριστοι’’ δεν μπορεί να είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Στην αποτίμηση αυτής της επίσκεψης, για όσους δεν επιλέγουν τους ακραίους θυμικούς απολογισμούς που περιέγραψα, το πρόσημο γίνεται θετικό. Γιατί δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιαστούν απολογισμοί μοναδικών αλλαγών που συντελέσθηκαν  δημοσιονομικά τα τελευταία χρόνια με θυσίες του ελληνικού λαού. Γεγονός που καλό θα ήταν αυτή η κυβέρνηση να μη το κρύβει και πολύ περισσότερο να το αξιοποιεί ως πλεονέκτημα, αντί να αναφέρεται σε δήθεν απομονώσεις. Άλλωστε η ίδια η Ευρώπη –μετά τις Γαλλικές εκλογές- δοκιμάζει να ανιχνεύσει και άλλες πολιτικές εξόδου, που υπερβαίνουν τα νεοφιλελεύθερα δημοσιονομικά μέτρα που παράγουν ύφεση και κοινωνικό διχασμό χωρίς ανάπτυξη. Η κ. Μέρκελ έφυγε και το ταξίδι και το ταξίδι της Ελλάδας για συμμαχίες που θα διεκδικούν μια συνολική προοδευτική πολιτική διεξόδου συνεχίζεται. Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. ο Πρωθυπουργός, και οι κοινωνικές αντιδράσεις έδωσαν τα δικά τους μηνύματα με επίκαιρο και αυθεντικό τρόπο, έχουν επίκαιρη βαρύτητα και χρησιμότητα. Θα μπορούσαν όλα αυτά να ολοκληρωθούν και με μια συνάντηση των πολιτικών ηγεσιών που αγωνίζονται για λύσεις μέσα στην ευρωζώνη, με το ευρώ και την Ευρώπη. Δεν έγινε και αυτό είναι αρνητικό. Το συμπέρασμα είναι ότι το επόμενο χρονικό διάστημα - περίοδος θα αποτιμήσει στην πράξη τα αποτελέσματα και τις πολιτικές από την επίσκεψη.   Είναι προφανές ότι και η κ. Μέρκελ και η κυβέρνηση δεν κρίνονται από την εικόνα της επίσκεψης, αλλά από τις αποφάσεις για ·         Την άμεση εκταμίευση των 31.5 δις ·         Τα επιτόκια δανεισμού και την κατεύθυνση των πόρων ·         Την ανακεφαλαιοποίηση και το εθνικό χρέος ·         Το αναπτυξιακό και κοινωνικό πακέτο Και πάνω απ’ όλα ·         Το δίκαιο χρονικά και ποσοτικά επιμερισμό των δημοσιονομικών μέτρων Γιατί αν τα επώδυνα μέτρα ληφθούν το 2013, τι νόημα θα έχει μια ενδεχόμενη επιμήκυνση?

Γι’ αυτό δε θα κουράζομαι να επαναλαμβάνω ότι για τους προοδευτικούς πολιτικούς σχηματισμούς, για τους σοσιαλιστές, τώρα είναι η ώρα!

* ο κ. Χάρης Τσιόκας είναι πρώην γ.γ Μετφορών και   βουλευτής Β' Θεσσαλονίκης

Με άρθρο του ο πρώην υπουργός οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου επιχειρεί να καταρρίψει τους λόγους και τις εκτιμήσεις για το τι έγινε και η χώρα εισήλθε στο ΔΝΤ και για το κούρεμα που δεν έγινε.  Ο κ . Παπακωνσταντίνου με άλλα λόγια καταλήγει να λέει ότι οι πολιτικοί θα πρέπει να λένε ανοικτά θέματα ώστε να πείθουν την κοινωνία, και ως πότε αναφέρει μια σειρά θέματων όπως: πότε τα κόμματα θα πούνε καθαρά, ότι το κράτος πρόνοιας δυστυχώς θα πρέπει να κάνει επιλογές... Με αφορμή το βιβλίο του τέως εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη, έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη συζήτηση σχετικά με το αν έπρεπε ή αν μπορούσε η Ελλάδα να κάνει αναδιάρθρωση του χρέους της το 2010 πριν ή μαζί με το Μνημόνιο αντί για το 2012 όπως τελικά έγινε. Η συζήτηση αυτή δεν έχει ξεκινήσει αθώα, και δε γίνεται τυχαία σήμερα. Όμως πέρα από όσους τη διακινούν για τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς, από την επιχειρηματολογία που διακινείται μπορούν να πειστούν ακόμα και καλόπιστοι. Χρειάζεται συνεπώς να εξηγήσει κανείς γιατί δεν μπορούσε τότε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την κατανόηση της τραγωδίας που ζει η χώρα μας, αλλά και όσων χρειάζεται να γίνουν για να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση. Η αναδιάρθωση – το λεγόμενο “κούρεμα” -- του χρέους μια χώρας μπορεί να είναι μονομερής και μη συναινετική με τους δανειστές πράξη, ή συμφωνημένη, κοινή συναινέσει μαζί τους. Το μονομερές κούρεμα είναι η προσφιλής τακτική του "δεν πληρώνω", η ανακοίνωση δηλαδή από μια χώρα ότι από τα 100 που χρωστάει, θα πληρώσει μόνο τα 50, ή τα 20, ή καθόλου. Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα έκανε μονομερή διαγραφή χρέους το 2010; Απάντηση: με πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή εκτός τόκων) 24 δισ. Ευρώ, θα έπρεπε να βρει αμέσως αυτά τα 24 δισ. Ευρώ που της έλειπαν για να καλύψει τα έξοδα της και να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες. Υπήρχε κάποιος να της τα δώσει, όταν έχει κηρύξει στάση πληρωμών; Φυσικά απολύτως κανείς. Ποιος ιδιώτης θα δάνειζε σε μία χώρα που είχε μόλις ανακοινώσει ότι δεν θα πληρώσει όσα χρωστάει; Καμία χώρα δεν θα δάνειζε σε κάποιον που είχε κάνει μονομερή στάση πληρωμών. Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ. Από τους μεγαλύτερους κατόχους ομολόγων ήταν (και είναι) οι ελληνικές τράπεζες. Με ένα μονομερές κούρεμα από τη μία μέρα στην άλλη θα έμεναν χωρίς επαρκή κεφάλαια και θα έπρεπε να σταματήσουν να λειτουργούν. Ποιος θα τις ανακεφαλαιοδοτούσε; Και τι θα συνέβαινε ακριβώς στην Ελληνική οικονομία αν οι Ελληνικές τράπεζες κατέρρεαν; "Ναι", λένε πολλοί. "Τότε όμως η Ελλάδα μπορούσε να απειλήσει τους εταίρους της με χρεωκοπία που θα τους δημιουργούσε προβλήματα – ειδικά στις ξένες τράπεζες. Και μπροστά στις απώλειες που θα είχαν οι ξένες τράπεζες, η Ευρώπη θα ενέδιδε και θα μπορούσε να κουρευτεί και το χρέος μας". Πόσο αφελής ή επικίνδυνα καιροσκοπική είναι αυτή η προσέγγιση…. Η πραγματικότητα είναι ότι μέχρι τον Μάρτιο του 2010 η ΕΕ δεν ήθελε καν να συνδράμει την Ελλάδα με χρήματα, πόσο μάλλον να μπει σε μία αδιανόητη τότε διαδικασία αναδιάρθρωσης χρέους σε χώρα της Ευρωζώνης. Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ενέδιδε. Ποια ακριβώς διαφορά θα είχε σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση; Θα ενέδιδε χωρίς όρους; Χωρίς μνημόνιο; Δηλαδή θα χρηματοδοτούσε ασύστολα την Ελλάδα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, χωρίς καμία διασφάλιση ότι θα πάρει τα χρήματά της πίσω; Και τι ακριβώς θα συνέβαινε αν μαθευόταν ότι η ελληνική κυβέρνηση ζητάει αναδιάρθρωση χρέους το 2010; Ποια ξένη τράπεζα θα συνέχισε να δανείζει σε ελληνική τράπεζα ή επιχείρηση; Ποιος καταθέτης σε ελληνική τράπεζα θα κρατούσε εδώ τα λεφτά του μπροστά το φάσμα μιας επίσημης χρεωκοπίας; Και ποιός "μάγκας διαπραγματευτής" θα έπαιρνε πάνω του το ρίσκο την επόμενη μέρα το πρωί να χρειαστεί να στείλει το στρατό να φυλάξει τις τράπεζες από εναν αλλόφρονα κόσμο που θα προσπαθούσε να σηκώσει τα λεφτά του; Ή μήπως θα έπρεπε -- άλλη έξυπνη ιδέα αυτή -- να ανακοινώσουμε ότι επιδιώκουμε διαγραφή χρέους την Παρασκευή το βράδυ και να κλείσουμε τις τράπεζες τη Δευτέρα για όσο χρειάζεται μέχρι να πειστούν οι Ευρωπαίοι; Μα πόση ελαφρότητα – ή ιδιοτέλεια -- τέλος πάντων μπορεί να υπάρχει σε όσους κυκλοφορούν παρόμοιες ιδέες και λύσεις; Η αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε το 2012 έγινε με τον μόνο τρόπο που μπορούν να  γίνουν παρόμοια δραστικά γεγονότα χωρίς να καταρρεύσει η χώρα: οργανωμένα, συντεταγμένα, και συναινετικά. Αυτό σημαίνει ότι οι επίσημοι δανειστές μας – οι άλλες χώρες -- καθόντουσαν μαζί μας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης απέναντι στις ιδιωτικές τράπεζες που κατείχαν Ελληνικά ομόλογα. Σημαίνει ότι ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ είχαν ήδη δεσμευτεί πως θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το ελληνικό δημόσιο και τις ελληνικές τράπεζες -- άρα την οικονομία -- και ότι θα τις αναχρηματοδοτήσουν για να καλύψουν τις απώλειες που θα είχαν από το κούρεμα. Και το πιο σημαντικό: οι εταίροι μας ήταν δίπλα μας γιατί είχαν δει ένα πρωτογενές έλλειμμα των 24 δισ. Ευρώ να συρρικνώνεται, με όλες τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών, μέσα σε δύο χρόνια στα 4 δισ. Ήξεραν δηλαδή ότι αν γίνει κούρεμα "τα μαλλιά δεν θα ξαναφυτρώσουν". Όσοι σήμερα ισχυρίζονται πως η Ελλάδα θα μπορούσε να πετύχει αναδιάρθρωση του χρέους της το 2010 θέλουν να ξεχνούν ότι μέχρι το Απρίλιο του 2010 η ΕΕ δεν είχε καν δημιουργήσει μηχανισμό διάσωσης. Ότι αυτός δημιουργήθηκε με μεγάλη δική μας πίεση και με το πολιτικό κεφάλαιο του τότε πρωθυπουργού. Ότι μέχρι και ένα χρόνο μετά (όταν πλέον η αναδιάρθρωση ως μετάθεση υποχρεώσεων ή με κανονικό “κούρεμα” συζητούνταν ανοιχτά) η ΕΚΤ εξακολουθούσε να την αρνείται και να απειλεί ότι θα διακόψει τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών αν προχωρούσαμε σε αυτήν την κατεύθυνση. Το κούρεμα έγινε τελικά όταν ωρίμασαν οι συνθήκες και πείστηκαν οι εταίροι. Και μάλιστα έγινε σε δύο φάσεις: αρχικά ως μείωση της παρούσας αξίας των υποχρεώσεων, και στη συνέχεια όταν φάνηκε πως ούτε αυτό θα ήταν αρκετό μετατράπηκε σε απομείωση και του ονομαστικού χρέους κατά σχεδόν 53%. Έγινε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση το έβαλε στο τραπέζι και το προετοίμασε – ανεπίσημα και διακριτικά στην αρχή, επίσημα στη συνέχεια. Έγινε πετυχημένα γιατί αφού είχε την ομπρέλα και τη χρηματοδότηση της Ευρώπης είχε περισσότερες θετικές πτυχές, αν και είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψουμε στις αγορές (πάντως γρηγορότερα από την περίπτωση που το κάναμε μονομερώς). Τα πράγματα αυτά σε όσους έχουν στοιχειώδη κατανόηση των γεγονότων ειναι απολύτως σαφή. Γι αυτό και ουδείς – ούτε ο κ. Ρουμελιώτης στο βιβλίο του -- ισχυρίζεται σοβαρά ότι η ελληνική κυβήρνηση μπορούσε τότε να κάνει αναδιάρθρωση του χρέους. Υπήρχε κάθετη διαφωνία των ευρωπαίων. Και βέβαια ούτε το ΔΝΤ επιχειρηματολόγησε η τοποθετήθηκε τότε επίσημα υπέρ, προσπαθώντας να πείσει την ΕΕ και την ΕΚΤ. Διότι προφανώς άλλο οι μεμονωμένες απόψεις κάποιων αναλυτών του ΔΝΤ (ή και πολλών εκτός ΔΝΤ που βιάζονταν να ενεργοποιηθούν τα CDS για να βγάλουν χρήματα....) και οι πιθανές αμφιβολίες του επικεφαλής του ΔΝΤ για την επιτυχία του προγράμματος χωρίς αναδιάρθρωση και άλλο η επίσημη ή έστω η ανεπίσημη διαπραγμάτευση μεταξύ τριών ισχυρών μερών. Εξάλλου οι δηλώσεις του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, αλλά και του εκπροσώπου της χώρας μας στο ΔΝΤ υπέρ του συγκεκριμένου προγράμματος ήταν πολλές και ενθουσιώδεις. Εφόσον όλα αυτά είναι τόσο ξακάθαρα, γιατι επιμένουν τόσοι πολλοί να διακινούν το σενάριο του κουρέματος το 2010, ακόμα και πριν το Μνημόνιο; Γιατί μεγάλα κανάλια και "έγκριτοι" δημοσιογράφοι συνεχίζουν να απευθύνουν δήθεν "αμείλικτα ερωτήματα" στα οποία υποτίθεται πως πρέπει να απαντήσει ο τότε πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο; Η απάντηση βρίσκεται στο χρονικό σημείο όπου είναι σήμερα η κυβέρνηση και η χώρα. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα συμφωνηθεί και θα ψηφιστεί από τη Βουλή το πιο σκληρό από όλα τα μέχρι σήμερα πακέτα μέτρων για τον περιορισμό του ελλείμματος. Εδώ πλέον μιλάμε για μεγάλες μειώσεις σε ήδη μειωμένους μισθούς και συντάξεις, και αυξήσεις φορολογίας πάνω σε ήδη αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις. Με την ψήφιση αυτού του πακέτου διαλύονται πλέον και οι τελευταίες αιτιάσεις περί "ικανών και έμπειρων διαπραγματευτών", σε αντίθεση με τους "άπειρους" που "δεν ήξεραν να διαπραγματευτούν". Και τελειώνουν φυσικά και οι ψευδαισθήσεις για τα περιθώρια μιας "πολιτικής διαπραγμάτευσης", που “η προηγούμενη κυβέρνηση ποτέ δεν έκανε” όπως μας λένε συχνά. Αποδεικνύεται δε περίτρανα ότι τα "ισοδύναμα μέτρα" των πολλών δισεκατομμυριων (περίπου 18 δισ. Ευρώ δεν ήταν;) και τα Ζάππεια (1, 2, 3...) ήταν απλώς φτηνός και ανεύθυνος λαϊκισμός για να κερδηθούν οι εκλογές, όταν πλέον κανείς δεν μπορούσε να ισχυρίζεται ότι δεν ήξερε. Ένα λαϊκισμός ίδιου επιπέδου και περιεχομένου με αυτόν που καταφεύγει η σημερινή αξιωματική (και μη) αντιπολίτευση. Έχει φτάσει η στιγμή της αλήθειας για όλους. Τα μέτρα αυτά είναι απαραίτητα για να επιζήσει η χώρα και να έχει ελπίδα ότι θα βγει από την κρίση. Ελπίζω και πιστεύω ότι το τελικό πακέτο θα είναι όσο πιο δίκαιο γίνεται, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι αυτό. Η πραγματικότητα των αριθμών ειναι δυστυχώς αμείλικτη, όπως φυσικά αμείλικτη και εξαιρετικά δυσάρεστη είναι και η πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες. Δεν μπορούμε εύκολα να ξεπεράσουμε ούτε τους μεν (αριθμούς) ούτε την δε (πραγματικότητα). Πώς συνεχίζει να λειτουργεί μία κοινωνία όπου ένας στους δύο νέους είναι άνεργος; Αμείλικτες είναι όμως και οι επιπτώσεις των αδυναμιών του πολιτικού συστήματος να αναλάβει τις ευθύνες του κάνοντας σε βάθος μεταρρυθμίσεις που σπάνε αυγά στο δημόσιο τομέα αντί να βάζει μονίμως τις λάθος κόκκινες γραμμές. Με ποια για παράδειγμα ακριβώς λογική πρέπει να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά στην κοινωνία και η συγχώνευση ή κατάργηση δημοσίων οργανισμών να μην οδηγεί και σε απομάκρυνση προσωπικού; Με ποια ακριβώς λογική συνεχίζει να θεωρείται στο απυρόβλητο ένα σύστημα δικαιοσύνης που θέλει να μην τιμωρείται ούτε ο διεφθαρμένος δημόσιος υπάλληλος, αλλά ούτε και ο μεγαλοφοροφυγάς που για να καταδικαστεί και να πληρώσει – αν ποτέ συμβεί αυτό – πρέπει να περάσει άπειρος χρόνος; Μπροστά λοιπόν στο φάσμα των επώδυνων αλλά απολύτως αναγκαίων μέτρων για να μπορέσει η χώρα να βγει από την κρίση, υπάρχουν δύο πολιτικές επιλογές. Η μία ειναι αυτή που κάνουν κάποιοι στην κυβέρνηση, αλλά και σε ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Να πει δηλαδή "ναι, επώδυνα αλλά τι να κάνουμε; Αν οι προηγούμενοι είχαν χειριστεί αλλιώς τη διαπραγμάτευση, αν είχε γίνει κούρεμα το 2010", αν, αν αν…., τοτε δεν θα χρειαζόντουσαν σήμερα άλλες θυσίες. Αυτός είναι και ο λόγος που, όλως τυχαίως σήμερα, έχουμε κατακλυσθεί από θεωρίες μαγικών λύσεων και από μετά χριστόν προφήτες. Η άλλη επιλογή είναι η αλήθεια. Χωρίς φτιασιδώματα και εξωραϊσμούς. Η αλήθεια και η συναίνεση επιτέλους γύρω από αυτή. Η χώρα επί χρόνια ξόδευε πολλά περισσότερα από όσα είχε, και δανειζόταν τη διαφορά. Με τα λεφτά αυτά έκανε εισαγωγές. Έφτασε σε πρωτοφανώς υψηλό διπλό έλλειμμα – δημοσιονομικό και εξωτερικό -- και δεν έλεγε και την αλήθεια για την πραγματική κατάσταση. Όλα αυτά τελείωσαν το 2009. Οι αγορές κατάλαβαν την οικτρή κατάσταση και έπαψαν να μας δανείζουν. Οι μόνοι διατεθειμένοι να μας δανείσουν – οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ -- το έκαναν διστακτικά, αλλά και με αίσθημα ευθύνης γύρω από την ανάγκη διάσωσης της Ευρωζώνης και τιμωρητικά στην αρχή, αλλά και με όλο και πιο ευνοϊκούς όρους στη συνέχεια όταν είδαν ότι η χώρα είναι έτοιμη και η ίδια να αναλάβει τις ευθύνες της. Όμως όλα όσα κάνουμε τα τελευταία 3 χρόνια και χρειάζεται να συνεχίσουμε να κάνουμε τα επόμενα χρόνια δεν μπορεί να είναι απλώς με την επίκληση ότι "είναι αναγκαίο για να πάρουμε τα χρήματα". Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να κρυβόμαστε πίσω από την τρόϊκα. Η χώρα πρέπει να κάνει αυτά που χρειάζεται να γίνουν για την ίδια, όχι για τους δανειστές. Πότε επιτέλους τα πολιτικά κόμματα θα πουν καθαρά ότι το κράτος πρέπει να ξοδεύει λιγότερα από όσα έχει; Πότε θα πουν ότι οι μισθοί στο δημόσιο δεν μπορεί να είναι μεγαλύτεροι από τον ιδιωτικό τομέα, ούτε να ισχύει το απυρόβλητο στο δημόσιο όταν έχουμε 1 εκ. ανέργους; Πότε θα πούμε οτι οι συντάξεις δεν μπορεί να είναι υψηλότερες από όσο επιτρέπουν οι εισφορές; Ότι το κράτος πρόνοιας δυστυχώς είναι αναγκασμένο να κάνει επιλογές και σίγουρα πάντως πρέπει να προστατεύει κατά προτεραιότητα τους πραγματικά αδύναμους; Ότι η ατιμωρησία των φοροφυγάδων αφορά όλους μας; Ότι την ανοχή στην παραβατικότητα την πληρώνουμε όλοι; Ότι ανεξαρτησία της δικαιοσύνης σημαίνει και αυξημένες υποχρεώσεις και ευθύνες, στις οποίες σήμερα δεν ανταποκρίνεται; Μόνο όταν η πολιτική και οι πολιτικοί μιλήσουν ανοιχτά για τα θέματα αυτά και πειστεί η κοινωνία, θα μπορέσουμε να περάσουμε σαν χώρα με αυτοπεποίθηση στην επόμενη φάση. Με αυτογνωσία. Και όχι ψάχνοντας για Ιφιγένειες και για βολικές εξηγήσεις που δεν υπάρχουν, επειδή απλώς δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. *Ο Γ. Παπακωνσταντίνου εκτός απο πρώην υπουργός οικονομικών είναι και οικονομολόγος. ΄Το άρθρο του είναι αναρτημένο στο protagon.

Πρόσφατα ο τόπος σύρθηκε σε δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα πρωτοφανές και άκρως αποκαλυπτικό περιβάλλον. Σε πλήρη αντίθεση με το 2009,  κανείς δεν είχε το δικαίωμα να πει «δεν γνώριζα». Όλοι γνωρίζαμε και τη θέση της χώρας και τις δεσμεύσεις μας και το μέγεθος της κρίσης και τον κίνδυνο ολικής κατάρρευσης. Γιατί έγιναν οι εκλογές; Για να αντικαταστήσει απλώς ο «πολιτικός» Αντώνης Σαμαράς τον «τεχνοκράτη» Λουκά Παπαδήμο; Για να τιμωρηθεί το ΠΑΣΟΚ που έφθασε από το 45% στο 12%, να διαγραφεί οριστικά από τον πολιτικό χάρτη της χώρας και να «νικήσουν» όλοι οι άλλοι; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Οι εκλογές έγιναν για να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός προς τα πού πρέπει να πορευτεί η χώρα, πώς να αντιμετωπίσει την κρίση, με ποια πρόταση εξόδου απ’αυτή. Όχι μόνο για να νομιμοποιήσει δημοκρατικά τις πολιτικές που ασκήθηκαν τα τελευταία χρόνια αλλά και να ανατρέψει στο μέτρο του δυνατού κάποια κακώς κείμενα. Και, κυρίως, να αλλάξει την διαπραγματευτική θέση της χώρας ενδυναμώνοντας την πολιτική της ηγεσία μέσα από συσπείρωση και συναίνεση ευρύτερων δυνάμεων, ώστε να μπορεί να θέσει έμπρακτα τις αιτούμενες αλλαγές. Τι άκουσε από τα κόμματα και εμάς τους πολιτικούς; Από την τυχοδιωκτική συνθηματολογία της καταγγελίας της δανειακής σύμβασης και της ακύρωσης των Μνημονίων έως την αλλαγή των δυσμενών τους όρων. Κανείς δεν είπε, ούτε καν υπονόησε, ότι θα ακολουθήσουμε όχι μόνο τον ίδιο δρόμο και με την ίδια φρασεολογία αλλά και με ακόμη σκληρότερους και δραματικά δυσβάστακτους όρους. Κανείς,  ούτε οι πιο φανατικοί εραστές του Μνημονίου που βλέπουν τον χαμηλοσυνταξιούχο, το χαμηλόμισθο και τον άνεργο κάτι σαν απόστημα στην παραγωγικότητα της χώρας, δεν τόλμησαν προεκλογικά να αρθρώσουν το παραμικρό λόγο για τσουνάμι μέτρων που ξεπερνούν   κατά πολύ όλες τις προηγούμενες περικοπές. Και όμως, από τη σκοπιά τους γνώριζαν. Ο λαός αποφάσισε με ικανή πλειοψηφία την παραμονή στο ευρώ, με ισχνή πλειοψηφία την αναθεώρηση των δυσμενών όρων της σύμβασης απέναντι στην καταγγελία της και με καθολική άρνηση, τη συνέχιση και την σκληρότερη εκδοχή της ίδιας πολιτικής. Και προέκυψε η τρικομματική κυβέρνηση. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έθεσε τρεις θεμελιακές προϋποθέσεις για να καταστεί η κυβέρνηση πραγματικής εθνικής συνευθύνης. Πρώτον,  να συγκροτηθεί πάνω σε μια συγκεκριμένη και όχι γενικόλογη προγραμματική συμφωνία με ορίζοντα τετραετίας των τριών κομμάτων. Δεύτερον, να συγκροτηθεί ομάδα εθνικής  διαπραγμάτευσης που, με τη συμμετοχή και των αρχηγών, θα ενισχύσει αποφασιστικά τη διεθνή και ευρωπαϊκή θέση της χώρας και θα αξιοποιήσει τις πολιτικές εξελίξεις και τους νέους συσχετισμούς στην Ελλάδα. Και τρίτον, να εμπεδωθεί πάνω στην αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την αξιολόγηση ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης. Αυτή τη συμφωνία χαρακτήρισε «ευαγγέλιο» ο Πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις. Τι δείχνει η πράξη των πρώτων τριών μηνών; Καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση, επανάληψη στο κράτος των πιο λαμπρών παραδόσεων της Δεξιάς και, κυρίως, προτάσεις μέτρων που καθιστούν τη προγραμματική συμφωνία κουρελόχαρτο. Είναι φανερό ότι η συνέχιση αυτής της πολιτικής θα δοκιμάσει τη συνοχή της τρικομματικής κυβέρνησης και την αντοχή του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη. Έρχομαι τώρα στα περιβόητα μέτρα. Όλοι αναγνωρίζουμε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, τη δημοσιονομική κρίση και την κρίση χρέους που κυριαρχείται από την ύφεση. Όλοι αναγνωρίζουμε ότι η φοροδιαφυγή και η ανεργία είναι οι αιχμές της κρίσης, καθώς η πρώτη επιβάλλει την άδικη κατανομή των βαρών και η  δεύτερη την πιο ακραία επίπτωσή της. Όλοι αναγνωρίζουμε -και οι πιο συντηρητικοί οικονομολόγοι- ότι η μνημονιακή συνταγή είναι λαθεμένη εξ αρχής και επιβλήθηκε εξ ανάγκης και ότι η αλλαγή της είναι σε συνάρτηση με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Όλοι, τέλος, αναγνωρίζουμε ότι η αναθεώρηση, η επαναδιαπραγμάτευση, η αναδιαμόρφωση, είναι συστατικό στοιχείο της δανειακής σύμβασης. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα όχι απλά το αναγνώρισε αλλά το διακήρυξε ανεξαρτήτως της φιλομνημονιακής ή αντιμνημονιακής του στάσης.  Και θεώρησε εύλογα ότι η επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του προγράμματος αποτελούσε μια αναγκαία προϋπόθεση που θα απάλυνε κατ΄ αρχήν τις δραματικές επιπτώσεις άδικων νέων μέτρων, καθώς η εφαρμογή τους θα εκτείνονταν στο χρόνο, και θα διασφάλιζε στη συνέχεια τη μη ολοκλήρωση εξ’ αιτίας την ανάκαμψης. Σήμερα που βρισκόμαστε; Ποια αναθεώρηση επιτεύχθηκε εξαιτίας της εθνικής διαπραγμάτευσης; Τι άλλαξε μετά από δυο εκλογικές αναμετρήσεις; Οι επιδόσεις της χώρας στο δημοσιονομικό πεδίο είναι εντυπωσιακές και πρωτοφανείς, σε τι ευνόησαν τη συζήτηση, για τα νέα μέτρα; Έγινε καμία επεξεργασία, διατυπώθηκε καμία νέα πρόταση, συζητήθηκε κανένα νέο μέτρο πέρα από τα τετριμμένα και γνωστά; Αντιπαραθέσαμε μια διαφορετική λογική ένα άλλο «μείγμα πολιτικών» που προεκλογικά διαφήμιζε ο Αντώνης Σαμαράς και που οι περιστάσεις και οι ευρύτερες εξελίξεις στην Ευρώπη το καθιστούσαν επιτέλους εφικτό;   Φοβάμαι πως όχι. Για να μη μιλήσω για τα «ισοδύναμα», που  πολυδιαφημιστήκαν και ξεχάστηκαν «εν μια νυκτί». Το δε νέο πακέτο, σε σχέση με το σύνολο των μέτρων που πήραμε ως κυβέρνηση τα δυόμιση τελευταία χρόνια σε περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, τα υπερβαίνει κατά 50 % τουλάχιστον. Οι πολίτες αναρωτιούνται, γιατί αυτή η ανοικτή παραπλάνηση, γιατί η τόση υποκρισία. Γιατί, εν τέλει, κάναμε εκλογές … Και νιώθουν ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση όταν ακούν τους ευρωπαίους αξιωματούχους, που επιβάλουν δια πυρός και σιδήρου τα νέα μέτρα, να μας εγκαλούν γιατί δεν τα παίρνουμε από τους πλούσιους και τους φοροφυγάδες αλλά την ώρα του λογαριασμού μας αναγκάζουν να τα χρεώνουμε στους μη έχοντες και κατέχοντες. Όμως, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι εξακολουθούμε να είμαστε υποκριτές και ανακόλουθοι. Δεν επιβάλλαμε σκληρά τις αποδείξεις και την απόδοση ΦΠΑ, δεν αλλάξαμε ακόμη τη φορολογική πολιτική, δεν απλοποιήσαμε τα συστήματα, δεν χτυπήσαμε τα καρτέλ στα καύσιμα και τις τιμές, δεν ξεμπλοκάραμε το παραπαίον κράτος, δεν αντιδράσαμε στα εμπόδια που προβάλλει σταθερά το δικαστικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο, δεν σημάναμε εν ολίγοις κανένα αναπτυξιακό συναγερμό. Αυτά  το ΠΑΣΟΚ  τα πλήρωσε και μένει να αποδειχτεί αν έμαθε από τα λάθη του. Η νέα κυβέρνηση, όμως, δεν θα έπρεπε απ΄αυτά  να ξεκινήσει; Πού είναι η πολιτική βούληση που ανταποκρίνεται στην κρισιμότητα των στιγμών; Που δείχνει ότι η πολιτική σηκώνει ξανά πρόσωπο προς τη χώρα που φαίνεται να γονατίζει; Αντίθετα, διανέμονται και πάλι αξιώματα, θέσεις και οφίτσια λες και δεν συνέβη απολύτως τίποτε. Εν τω μεταξύ η ανομία, η ανασφάλεια, η απρόκλητη βία, η αυθαίρετη υποκατάσταση των δημόσιων θεσμών οδηγούν σε ολοκληρωτικές και επικίνδυνες ατραπούς. Μετρήσαμε ποτέ σε ποιο ποσοστό ευθύνεται η ανυποληψία και η υποκρισία του πολιτικού συστήματος για τον εκφασισμό της δημόσιας ζωής για τη νομιμοποίηση στη συνείδηση αθώων πολιτών των παραβατικών πρακτικών; Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες για τη χώρα, καθώς θα γίνει η τελική συζήτηση και ψηφοφορία για τα νέα μέτρα. Επιλογές όπως νέος κεφαλικός φόρος, κατάργηση αφορολόγητου, νέες περικοπές στα κατώτατα εισοδήματα, μισθούς και συντάξεις, πλήρη διάλυση εργασιακών σχέσεων, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνουν αποδεκτές. Εξίσου κρίσιμο, όμως, αν όχι κρισιμότερο είναι η ανάγκη να αποκατασταθεί το κύρος της πολιτικής και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Δεν μπορεί η Κυβέρνηση να εξακολουθεί να υπολείπεται των δανειστών και των τραπεζιτών  και η Αντιπολίτευση να υποτάσσει το δημόσιο συμφέρον στις συντεχνειακές διεκδικήσεις και τους μικροκομματικούς της υπολογισμούς. Αν δεν σηκώσει κεφάλι η πολιτική απέναντι στην οικονομία και στο κράτος των συμφερόντων που σήμερα κυριαρχούν στη χώρα, αν δεν υπάρχει πολιτική βούληση να σπάσουν οι δομές του κράτους – μεσίτη απέναντι στην αγορά ο τόπος δεν έχει ελπίδα, και τα όποια νέα μέτρα θα πέσουν για μια ακόμη φορά στον «πίθο των Δαναΐδων». Γιαυτό επιμένω: Αντί η κυβέρνηση να καταφεύγει σε συμβολικούς λαϊκισμούς και να αποδέχεται μοιρολατρικά τις εντολές της «τρόικας» ας εκφράσει αυτή την πολιτική βούληση και ας επαναδιατυπώσει την στρατηγική της. *Ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι βουλευτής της Α΄ Αθήνας με το ΠΑΣΟΚ *Το άρθρο του το διαβάσαμε στο aixmi.gr