Με αφορμή τα 50 χρόνια απ την πρώτη εμφάνιση των σκαθαριών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου η λατρεία μετατράπηκε σε παγκόσμια φρενίτιδα, σκέφτηκα να γράψω δύο αράδες για το αγαπημένο μου συγκρότημα.

Τέσσερις “τεντιμπόηδες” απ’ το Λίβερπουλ, με περίεργο κούρεμα και σακάκια χωρίς γιακάδες ταράζουν τα νερά της πιο συντηρητικής κοινωνίας του τότε πολιτισμένου κόσμου, ήταν 1959. Τότε ακριβώς ξεκίνησε ένα ταξίδι 11 ετών με καινοτομίες, κοινωνικές αλλαγές , τρέλα , συναυλίες και πολλή – πολλή μουσική. Από το 1959 μέχρι το 1962 έκαναν περιοδείες σε Αγγλία και Γερμανία αποκτώντας σταδιακά κάποια αναγνώριση.

Το 1962 κυκλοφορούν το Love me do και κάνουν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση χωρίς να έχουν ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά όλοι ένιωσαν πως κάτι φρέσκο έρχεται. Το Μάρτιο του 1963 κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ και 11 από τα 12 τραγούδια χτυπάνε πρωτιές στην Αγγλία και σ’ όλο τον κόσμο.

Μέσα σε μερικούς μήνες η φήμη τους έχει φτάσει μέχρι την Αμερική και έχει σαγηνεύσει το νεανικό κοινό της παίρνοντας τη θέση του μεγάλου Elvis στις καρδιές τους. Η ώρα είχε φτάσει, το Φεβρουάριο του 1964 τα σκαθάρια προσγειώνονται στη Νέα Υόρκη και εμφανίζονται στην Αμερικάνικη τηλεόραση, στο Ed Sallivan Show, πετυχαίνοντας το ασύλληπτο ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, 73.000.000 τηλεθεατές παρακολούθησαν τους “υπέροχους τέσσερις” να τραγουδάνε All my Loving.

Ακολούθησε συναυλία στην Ουάσινγκτον, στο Coliseum, καθώς για πρώτη φορά τραγούδι των Beatles στις Ηνωμένες Πολιτείες ακούστηκε σε αυτή την πόλη, στο ραδιόφωνο, και δεν ήταν άλλο απ’ το I want to hold your hand. Όπως ήταν αναμενόμενο, εκείνο το βράδυ επικράτησε πανικός. Τεράστια προσέλευση κόσμου, κυρίως νεανικού κοινού, τραγουδώντας τα τραγούδια τους μέσα σ’ ένα πανδαιμόνιο αγάπης και θαυμασμού.

Η αρχή είχε γίνει, τα σκαθάρια κυρίευσαν την Αμερική, έβαλαν στην άκρη τον Elvis και τον Sinatra και κήρυξαν την έναρξη της Βρετανικής Εισβολής. Ακολούθησε μια σειρά από εμφανίσεις περιοδεύοντας την Αμερική με τα ίδια αποτελέσματα και την ίδια εκδήλωση λατρείας.

Αυτό που αρκετές φορές αναρωτιέμαι είναι αν τελικά ήταν η μουσική που τους έκανε τόσο μεγάλους ή οι συνθήκες και η αλλαγή στο lifestyle που επέφεραν.

Μουσικά ερχόμαστε απέναντι σε ένα μεγάλο παράδοξο. Δεν είχαν τον καλύτερο ντράμερ όλων των εποχών, δεν είχαν τους καλύτερους κιθαρίστες , το μπάσο εντελώς μέτριο σε σχέση με άλλα συγκροτήματα και φυσικά ούτε λόγος για φωνητικές δυνατότητες.

Και οι τέσσερις όμως μαζί έκαναν κάτι μαγικό, έκαναν την καλύτερη μουσική που μας χάρισε ποτέ συγκρότημα, είτε αυτό είναι pop, rock ή rock n’ roll. Η διαχρονικότητά τους είναι η μεγαλύτερη απόδειξη, ακούς το come together και έχεις την εντύπωση πως γράφτηκε εχθές.

Απ’ την άλλη, υιοθέτησαν έναν τρόπο ζωής, που εκφράστηκε από την εμφάνιση τους μέχρι και τον τρόπο που ζούσαν, εντελώς αντισυμβατικό με ό,τι είχε συνηθίσει ο τότε κόσμος. Άρχισαν να μιλάνε για αγάπη, για αξίες που ήταν ανατρεπτικές τη δεδομένη στιγμή και όλα αυτά με έναν κομψό, όμορφο τρόπο. Δεν ξέρω αν αποτελούσαν μια βόμβα που έσκασε ή απλώς το φυτίλι , αλλά σίγουρα μετά τους αγαπημένους FAB4 όλα άλλαξαν.

Κατάφεραν να βάλουν την αγάπη και την νεανική αθωότητα σε νότες , να δώσουν δύναμη σε φοβισμένους νεαρούς να υψώσουν ανάστημα και σε ντροπαλές κοπέλες να ουρλιάζουν στη θέα τους. Η ανάγκη για αλλαγή εκφράστηκε με μελωδίες που βγήκαν απ’ τα χείλη των τεσσάρων αυτών τρελόπαιδων, ταξίδεψαν στον αέρα και στο χρόνο, εισέβαλαν στα αυτιά μας και εγκαταστάθηκαν για πάντα στην καρδιά μας.

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται λίγο υπερβολικά, αλλά παρατηρώντας τον απόηχο μιας εποχής που δεν έζησα, και τον αντίκτυπο που άφησαν σε επερχόμενες γενιές, μπορώ να φανταστώ τι χαμό προκάλεσαν τα 11 αυτά χρόνια που καθόντουσαν στο θρόνο τους!

Έτσι λοιπόν σας ευχαριστώ πολύ για ό,τι μας προσφέρατε.